Zaterdag 10 oktober
Vandaag onze laatste dag in Griekenland en weer is het strak blauw en wordt het ‘s middags 28 graden. Ons plan vandaag nog zo’n overheerlijke bugatcza, Grieks puddingbroodje met poedersuiker en kaneel, te bemachtigen, lukt helaas niet. We staan om half negen bij de bakker op de stoep en toch zijn we te laat. We genieten nog een poosje van het Griekse leven, na de lunch nog één keer zwemmen en dan rijden we naar de haven Patras, vanavond om zes uur vertrekken we naar Ancona.
De afgelopen weken de revue laten passeren, wat hebben we het weer heerlijk gehad, meestal heel mooi weer met temperaturen van rond de 30 graden, soms iets meer, soms iets minder en af en toe regen maar dat ben je snel vergeten zodra de zon weer schijnt. We hebben weer veel nieuwe dingen gezien en mooie nieuwe plekjes gevonden, maar hebben ook een aantal oude vertrouwde plekjes opgezocht. Ook van de ontmoetingen met onze campervrienden hebben we genoten.
Om 16.25 uur gaan we aan boord van de Europa Palace (kilometerstand 3647) en om 18.12 uur gaan de trossen los en verlaten we voor de vierde keer Griekenland, over 958 kilometer zullen we in Ancona zijn. We hebben een betere plek dan op de heenweg, toen stonden we midden op een overvol dek, nu staan we gelukkig bij één van de openingen aan stuurboord, naast de camper staan een paar stoelen en we drinken eerst maar even iets voor we naar het bovendek geen.
Het duurde even voor iedereen aan boord was, er was weer eens een zeer grondige verstekelingen controle. Alle vrachtwagens werden minutieus gecontroleerd, in de cabine, onder de wagen maar ook de laadruimtes werden niet vergeten. Ook de auto’s, caravans en campers komen aan de beurt, controle in het toilet, in de kledingkast, onder het bed en wie een garage had moest die ook open maken. Gelukkig werd er nergens iets gevonden anders had het nog langer geduurd voor we konden vertrekken.
In de rij wachtenden stond naast ons een auto met 2 Bulgaren, zij werden als eerste naar voren gehaald en al vrij snel werd hun paspoort ingenomen. Vanaf het achterdek, het was inmiddels half zes, konden we zien dat de Bulgaren nog steeds in een hevige discussie gewikkeld waren met politie en douane. Eén van de twee werd om kwart voor zes in een politieauto meegenomen en de ander moest er in hun eigen auto achter aan. Om tien over zes, de kade is inmiddels leeg, waren ze terug en mochten ze alsnog aan boord.
Het dek aan bakboord zijde is bijna leeg, ruimte genoeg voor een partijtje voetbal.
Om kwart voor elf naar het bovendek gegaan en om tien voor half twaalf, legt de Europa Palace aan in Igoumenitsa en we kijken hoe daar de auto’s, vrachtwagens en campers aan boord gaan. Was er in Patras een 100% controle op verstekelingen (lees Albanezen) hier wordt nergens naar gekeken, toch vreemd! Om vijf voor twaalf gaan de trossen los en beginnen we aan de grote oversteek naar Italië.
Zondag 11 oktober
Na een rustige nacht waarin we heerlijk heen en weer wiebelden, worden we vandaag helaas niet gewekt door de zon, het is nogal bewolkt, later klaart het gelukkig weer op.
’s Ochtend een rondje over de boot gemaakt, gesnuffeld in de shops, gekeken bij het (lege) zwembad, een film gekeken op de laptop en de verslagen bijgewerkt voor de site. Zodra we een internet contact hebben kunnen de site weer updaten, op de boot was het internet, net als de heenreis, helaas buiten gebruik.
Om kwart over drie legt de boot aan in Ancona en een kwartier later rijden we van boord, krijgen we weer vaste grond onder de voeten en kunnen we beginnen aan de 1500 kilometer die ons scheiden van onze kinderen en kleinkinderen, we zien er naar uit ze na twee maanden weer in de armen te sluiten.
De zon schijnt ook in Italië al is het hier wel een stukje frisser, de temperatuur blijft steken bij 23 graden en dat voel je best wel.
We nemen de kustweg naar het noorden, de SS16 of wel “De Strada Statale Adriatica”, gaan de camper verzorgen in Senigállia en rijden verder via Rimini naar Cesenático waar, in tegensteling tot Griekenland, de herfst al behoorlijk zichtbaar is.
Het schiet niet erg op, vrijwel de hele weg tussen Ancona en Rimini mag je niet harder dan 50 rijden, soms zelfs maar 30 en heel af en toe een klein stukje 90. We doen dan ook 3 uur over iets meer dan 100 kilometer.
Maandag 12 oktober
Onze plannen om via de Resiapas naar Oostenrijk te gaan hebben we herzien. Gisteravond van de weerman van BVN gehoord dat het slecht weer wordt aan de noordkant van de Alpen. Veel regen en sneeuw boven de 1500 metergrens en de komende dagen zal de sneeuwgrens alleen maar verder zakken. De Resiapas is 1510 meter, de Brennerpas 1374 meter, de kans dat daar sneeuw ligt is iets minder groot, de keuze is dus snel gemaakt.
We vertrekken voor ons doen vroeg, tien over acht, we hebben een hele rit voor de boeg om aan de noordkant van de Alpen te komen.
We nemen SS16 naar Ferrara en gaan richting Verona over de SS434. De rit door de Povlakte is niet erg interessant, maar na Verona wordt het gelukkig weer mooier, we gaan over de SS12 “Strada Statale Dell Brénnero” door de Dolomieten via Trento en Bolzano richting Oostenrijk.
Ergens onderweg bij een pompstation waar we ook Diesel tanken willen we onze LPG fles ook even vullen, dat kunnen we vergeten, de pompbediende is niet bereid de LPG fles te vullen, waarom, geen idee hij spreekt alleen Italiaans en wij niet.
Twee tankstations verder doen ze niet zo moeilijk en krijgen we alsnog de fles vol, we verwachten lage temperaturen onderweg en de kachel kunnen we dan niet missen.
Onze vorige reis zijn we over de Brenner Bundesstrasse gegaan nu willen we over de Brennerpas. Als we de navigatie daarop instellen krijgen we al snel de mededeling dat er sneeuw ligt op de pas en een stukje verder ligt olie op het wegdek, gevolg een kilometers lange file en slipgevaar. We blijven toch maar de Bundesstrasse (B182) volgen. We krijgen een lichte sneeuwbui en op de bergflanken zien we al sneeuw dat blijft liggen. In het dal regent het behoorlijk.
De temperatuur zakt snel naar 10 graden, wat een verschil met 48 uur geleden, toen lagen we nog te puffen op het strand van Psathopyrgos.
Bij Innsbruck gaan we richting Munchen en in Schwaz zetten we de camper op één van de weinige officiële camperplaatsen in Oostenrijk, we vinden het voor vandaag genoeg geweest, morgen zien we wel weer verder.
De lekkage die Simon in Elea heeft proberen te verhelpen is helaas niet gelukt, de regen van de laatste uren heeft weer voor een nat bed gezorgd, gelukkig hebben we een tweede bed in de cabine en kunnen we toch droog slapen.
Dinsdag 13 oktober
De hele nacht heeft de regen op het dak van de camper gekletterd en de temperatuur is gezakt naar 3 graden, brrrrrr echt wel koud!
De bergen rondom ons liggen in de wolken, maar daar waar dat niet het geval is zien we een dun laagje sneeuw liggen. Volgens teletekst is de sneeuwgrens gezakt naar 1200 meter, de praktijk is anders, net nadat we vertrokken zijn rijden we op een hoogte van 550 meter en er valt natte sneeuw.
Het weer was de rest van de dag redelijk te noemen, af en toe kwam de zon te voorschijn en soms viel er een regen of hagel bui. De luchten waren dan ook bijzonder fraai vandaag.
We rijden vandaag alleen maar autobaan, kunnen we lekker opschieten en aan het eind van de middag in Andernach zijn. Onderweg sms’jes van de kinderen wanneer we thuis komen, kunnen ze de kachel vast aandoen en is het lekker warm in huis als we thuiskomen.
Eigenlijk vinden we het op de hoogte van Limburg a/d Lahn wel genoeg en gaan op zoek naar de plek in Villmar, gevonden in de Duitse Reise Mobil gids. Er is een wegomleiding en we komen door een paar kleine dorpjes die vol staan met blik, allemaal mensen die na hun werk naar huis willen, het schiet dus niet op. We vinden de plek gemakkelijk dankzij de opgegeven coördinaten. Op het plaatje ziet het er allemaal schitterend uit, maar in werkelijkheid is het een modderpoel en liggen er bergen afval, hier willen we niet staan!
Toch maar verder gereden naar Andernach, er is daar plaats genoeg, alleen de plekken aan de Rijnkade zijn natuurlijk allemaal bezet.
Na het dichtplakken van het dakluik, zodat we niet weer een nat bed krijgen, en het bijwerken van het reisverslag, lopen we het dorp in en gaan een schnitzel eten bij hetzelfde restaurantje als vorig jaar, een leuke afsluiting van deze reis.
Woensdag 14 oktober
Ook vannacht is de temperatuur gezakt naar 3 graden. De zon schijn al weer vroeg en boven de Rijn blijven dampflarden hangen, dat heeft er natuurlijk mee te maken dat het water van de Rijn warmer is dan de buiten temperatuur, wel een mooi gezicht en helemaal als er in de verte een boot aankomt.
Vandaag de laatste etappe, we zijn nog 267 kilometer van thuis verwijderd.
We vertrekken om 09.10 uur en rijden eerst de B9 langs de Rijn tot Bonn, dan nemen we de A562, de A59 en vervolgens de A3 richting Keulen. Via Dusseldorf en Oberhausen rijden we naar Nederland.
Na de lunch bij de schaapskooi op de Ginkelse heide, kijken we eerst even of één van de kinderen thuis is. In Ede zijn ze er helaas niet, in Veenendaal hebben we meer succes en kunnen we weer knuffelen.
Na 63 dagen en 5204 kilometer zijn we om drie uur weer op bekend terrein. Het huis is lekker warm en er staat een welkomsbloemetje van de kinderen op tafel en dat is fijn thuiskomen.
