Na weer een echte Griekse nacht met hoge temperaturen, beginnen we aan onze vierde week.
We rijden via Kastraki naar boven, ergens gelezen dat je vanaf deze weg de kloosters het beste vanaf een afstand kunt zien (en dat is ook zo) en gaan een tweetal van de zes nog in gebruik zijnde en voor publiek toegankelijke Meteorakloosters (meteron = tussen hemel en aarde) bekijken. Monniken bouwden vanaf de 14e eeuw in totaal 24 kloosters en er kwam er een levendige kloostergemeenschap tot stand. De monniken klommen vroeger via een ladderstelsel naar hun cellen of werden door een lier naar boven gehesen. Modernisten hebben echter trappen en bruggen geïnstalleerd en de lier en het net worden nog maar zelden gebruikt voor het ophijsen van proviand.
In de 18e eeuw begon het verval, hun bron van inkomsten de landbouwgronden werd hen afgenomen, en een eeuw later verkeerden de kloosters in miserabele toestand. Wel bestond er toen nog een kleine schare monniken die vasthield aan de eenzaamheid. In de zestiger jaren van de 20e eeuw werd het complex een toeristische attractie en na de aanleg van een asfaltweg was het definitief gedaan met de monastieke eenzaamheid.
Wij bekijken eerst het ‘Megálou Meteórou’, het grootste, nog steeds gedeeltelijk bewoonde, en oudste van alle kloosters, waar het om 10.00 uur al erg druk is. Er staan al tien bussen en de nodige auto’s en campers en al die mensen willen het klooster bekijken. 
De grootste trekpleister is de Metamorphosiskerk, een kruisbasiliek en deze behoort tot de mooiste van alle klooster. Op alles wat gemetseld is zijn muurschilderingen te zien, er is werkelijk geen onbeschilderd plekje te vinden. Onvoorstelbaar! 
In de gerestaureerde refter, nu een museum, vind je o.a. prachtige handgeschreven oorkonden, bisschopsstaven, ikonen, kruisbeelden, lijkwaden, kelken en kleding uit vervlogen tijdenJe kunt een kijkje nemen in de eetzaal, waar het servies van honderden jaren geleden nog op tafel staat, en in de keuken waar de kookpot nog boven de vuurplaats hangt, de oven nog intact is en aan de zwart geblakerde muren en plafondsniets is veranderd.
Naast de grote watertank kun je door een vierkant gat in een deur een (luguber) kijkje nemen in het kamertje waar de schedels van overleden monniken bewaard zijn gebleven. 
We laten de drukte achter ons gaan een kleiner klooster bekijken, het 'Ayóu Stefánou', dat we gisteren vanaf onze plekje hebben kunnen zien. Het nog door enkele nonnen bewoonde klooster is gelukkig zonder ingewikkelde klimpartijen te bereiken. Alle werkzaamheden zoals kaartjes verkopen, zorgen voor passende kleding (dames rok en schouders bedekt en de heren geen korte broeken) aanreiken, suppoosten in het museum en het onderhouden van de bloemperken en borders worden door de nonnen zelf verzorgd. Het valt wel op dat er helaas geen glimlachje vanaf kan, ze blijven ernstig. Het is hier gelukkig minder druk en er heerst, althans op sommige plekken, een oase van rust. Het kleine museum is een aanrader, net als het immense uitzicht op het weidse dal van de Pinios en de kammen van het Píndhos gebergte en aan de voet van de rotswand liggen de ‘huisjes’ van Kalambáka. Het is vandaag weer erg warm en het is zo druk met toeristen dat we de kloosters voor gezien houden. 
We rijden naar beneden, parkeren de camper bij het station van Kalambáka en lopen door de lange winkelstraat en bij toeval ontdek ik de wegenkaart Road Editions nummer 3 waarnaar ik al een poosje op zoek was. Toch niet voor niets in de hete stad gelopen.Eigenlijk wilden we terug rijden naar het plekje van de afgelopen nacht, het is zeker een mooie plek, maar helaas volop in de zon en er staat weinig wind, niet om uit te houden dus.
We besluiten naar het noorden te rijden, in de camper, met de airco aan, is het redekijk uit te houden en we zien wel waar we terecht komen.
We volgen de landschappelijke route naar Grevena en net voor deze stad rijden we de nieuwe oost-west verbinding de ‘Eganatia Odos’ op. We willen een klein beetje opschieten, het is inmiddels half vijf en nemen voor de verandering een keer een stuk (volgens de routekaart van de ANWB) Tolweg. Een prachtige nieuwe weg, maar in geen velden of wegen tolpoortjes te bekennen, zullen nog wel gebouwd moeten worden.We rijden richting Kozani en van daaruit naar boven naar één van de grootste meren van Griekenland, het ‘Vegoritidhameer’, daar vinden we in Agios Pandeleimonar een plekje op de oude camping.
Zaterdag 6 september
We gaan vandaag weer de zee opzoeken, met deze temperaturen is dat nog steeds de prettigste plek om te verblijven en rijden via Édhessa en Gianitsa richting Thessaloniki.
We rijden door een met meren gevuld berglandschap dat langzaam over gaat in een abrikozen- en perzikkenparadijs, voor ons helaas geen paradijs, de pluk is al voorbij. Opvallend dat we in deze, toch wel aangename streek met ook een aantal archeologische bijzonderheden, geen enkele camper tegen komen, zetten zeker allemaal aan de kust.Édhessa ligt op de rand van een steile klif op de grens van berg en vlakte en hier stort de rivier de Vódas zich met een donderend lawaai in het ravijn. Op het terrein onder de waterval zijn overblijfselen te zien van de antieke benedenstad Lóngos.
Onze volgende stop is in Pella waar je in het museum en ook bij de opgravingen buiten, fabelachtige mozaïeken aantreft. Opvallend is het spel van licht en schaduw en het gebruik van lood of klei om patronen en details te nuanceren. In het museum vind je naast de mozaïeken, allerlei brons- en aardewerk en een marmeren kop van Alexander de Grote.
Wij vervolgen onze reis en rijden dwars door Thessaloniki, een Big City met vijf banen éénrichtings verkeer en heel veel blik, naar de oostzijde van de gelijknamige baai. In Agia Triada zijn diverse stranden en een lange boulevard en aan het eind daarvan kun je probleemloos je camper neerzetten en heb je een mooi uitzicht over de baai met in de verte de op één na grootste stad van Griekenland. Overdag is het er behoorlijk druk met mensen uit de stad, maar ‘s avonds is het een rustige plek. Zondag 7 september
De afgelopen dagen best wel veel gezien en veel gereden, het is weer tijd om even te ontspannen. We blijven nog een dagje op het strand van Agia Triada. Het beloofd weer een zeer warme dag te worden, als ik dit schrijf is het 10,00 uur in de ochtend en is het al 26 graden buiten, er is geen wolkje aan de lucht, dat beloofd wat voor vandaag.
Het wordt toch wel een aangename dag, lekker op het strand met een beetje wind is het prima uit te houden.
Aan het eind van de middag zien we en snorkelaar met vreemde voorwerpen de zee uitkomen. Als we gaan kijken wat het is blijken het hele grote schelpen te zijn, we krijgen er spontaan twee aangeboden maar hebben geen idee wat het is en wat we mee kunnen. Wat we begrijpen is dat we ze open moeten maken en dat ze een parelmoeren binnenzijde hebben, van de buitenkant kunnen we, nadat ze gedroogd zijn, de aangroei afschrapen.
De snorkelaar wil ons laten zien hoe je dat moet doen en maakt duidelijk dat er soms pareltjes inzitten, helaas in die van ons is niets te vinden. De rest van de gevonden schelpen worden ook aan een nader onderzoek onderworpen en zowaar er worden twee kleine grijze pareltjes gevonden en een viertal minuscule zwarte, heel bijzonder!Maandag 8 september
We gaan op (kust)verkenningstocht op het schiereiland Chaldikidi en volgen voorlopig de gele wegen naar het zuiden. Af en toe is het in de kleine dorpjes even zoeken welke kant je op moet, bewegwijzeringsborden waarop staat aangeven welke kant je op moet ontbreken regelmatig, maar uiteindelijk komen we er altijd wel weer uit.
Na een klein uurtje rijden zien we, aan het begin van Neo Iraklia, een mooi klein besloten strandje met een kleine Taverne aan de Thermaoikos Golf, drinken er een kopje koffie en besluiten terplekke hier een dagje te blijven staan. We genieten van de zoveelste dag op rij van een strak blauwe lucht en de zon die weer volop aanwezig is, en de zee nodigt je uit voor een verkoelende duik. Zelf Simon, die nooit het water in gaat, laat zich tot twee keer toe verleiden!
Aan het eind van de middag, als het iets is afgekoeld is pakken we de fiets en gaan de omgeving verkennen. Vanaf ons plekje zien we verderop ook nog een strand en daar gaan we even een kijkje nemen. Het is groot en kaal en niet te vergelijken met het plekje waar wij staan. Het dorpje stelt niet zoveel voor, naast de gebruikelijke Tavernes, die je overigens in elk dorp, hoe klein ook, tegenkomt, is er een supermarkt, een apotheek, een kerk maar helaas geen warme bakker.Dinsdag 9 september
We hebben zo’n mooi plekje dat we er nog een dagje aan vastknopen in Nea Iraklia. Het wordt weer een hele warme dag en met zulke hoge temperaturen is het strand het beste plekje. Het wordt een dag van zwemmen, zonnen en lezen en aan het eind van de dag de zoveelste mooie zonsondergang.Woensdag 10 september
We trekken verder langs de kust en nemen (de nieuwe weg) naar Neo Kalikratia, rijden daarna een stukje het binnenland in op zoek naar de Grotten van Petralona. Na enig zoek werk, lukt het ons ze te vinden. Tienduizenden jaren voor de Griekse historische gebeurtenissen, zwierven in Chaldikidi al oermensen rond. In 1956 werden de druipsteengrotten ontdekt en vond men, naast fossielen van prehistorische diersoorten, de schedel en het skelet van een Neanderthaler. Uit onderzoek bleek dat deze oermens 780.000 jaar geleden moet hebben geleefd, een lengte had van 155 cm en + 35 jaar oud is geworden.
Vanaf de parkeerplaats rijd je met een (gratis) bus naar de grotten. Je mag de grotten alleen in met een gids en er mag helaas niet worden gefotografeerd.We komen in een indrukwekkend grottenstelsel, met een constante temperatuur van 17 graden. De vele stalagmieten en stalagtieten, waarvan sommige, die elkaar al hebben gevonden, een omtrek hebben van ruim 3 meter, zijn miljoenen jaren oud. Op het eind van de rondleiding komen we in, zoals de Grieken het noemen, het mausoleum en zien de plek waar het skelet van de Neanderthaler werd gevonden.
Als je rondloopt in zo’n grottenstelsel en toevallig net het boek 'De Stam van de Holebeer’, van Jean M. Auel, aan het lezen bent, wordt dat toch wel realistischer.We bekijken het bijbehorende museum en zien daar, naast een reconstructie van het hoofd van de Neanderthaler en zijn graf, heel veel botten, schedels, kaken, tanden en stenen, die ze in de grotten hebben gevonden. Opvallend is de vuursteen van 1,7 miljoen jaar oud.
We rijden verder naar het zuiden en komen in N. Moudania en daarna gaan we naar het eiland Kassandra. Net over de brug, in Neo Potidea, vinden we bij de haven een aller aardigst plekje (met kraan) voor de lunch en even verderop in Afytos zetten we de camper aan het strand.Donderdag 11 september
We zijn vroeg wakker en zien de zon te voorschijn komen. Gisteren dwars door het dorpje Afytos gereden en dat was wel erg smal allemaal. Simon wil graag vroeg terug door het dorp, dan is het nog relatief rustig. We zoeken een uitweg, denken die gevonden te hebben met onze kennis van het Grieks, maar helaas dat loopt dood, weer terug dus. We moeten een heel steil stukje op, ongeveer 100 meter met, naar schatting, een hellingspercentage van 25 á 30%. De eerste keer blijft de camper net voor het hoogste punt stil staan, bij de tweede poging halen we het net en dat terwijl er toch een 2800 JTD motor inzit. Dat was wel even zweten!
We lezen de borden nu wel goed en gaan grotendeels om het stadje naar de doorgaande weg. Het is aan te bevelen vanaf het noorden de 2de afslag Afytos te nemen, dan kom je zonder problemen bij het strand.
We beginnen aan de eilandtour en al snel zien we aan de westkust een mooie plek voor het ontbijt. Net voor Loutra, ergens midden tussen de Resorts, Hotels en luxe bungalows van rijke Grieken, die hier bijna de hele kust in beslag nemen, zien we een uitgelezen plek om de camper neer te zetten. We hebben weer een zon overgoten dag, het kan niet op!
MEER FOTO'S ZIEN ? Klik hier
Lees verder (week 5)
