Onze wens een keer langs de route van de Nijmeegse Vierdaagse te gaan staan, gaan we dit jaar in praktijk brengen. Een paar weken geleden al op de motor gekeken waar we de camper neer zouden kunnen zetten in de omgeving van de “Canadian War Cemetery” in Groesbeek aan de Zevenheuvelen weg. Dit moet één van de mooiste plekken zijn omdat niet alleen alle wandelaars hier voorbij komen, maar ook omdat alle soldaten hier de gesneuvelde soldaten uit de Tweede Wereldoorlog een groet gaan brengen. 
Rond kwart voor twaalf arriveren we en hadden we het idée dat we wel één van de eerste campers zouden zijn, dan hebben we het helemaal mis, er staan er al zeven! Het blijkt een zeer geliefde plek te zijn en aan het eind van de middag staat de beschikbare strook al bijna helemaal vol. We horen verschillende mensen al zeggen dat het op de Tour de France begint te lijken, daar moet je ook al vroeg langs de route staan voor een mooie plek. Het is fris buiten, er staat een harde wind en de zon laat zich het grootste gedeelte van de dag niet zien. WOENSDAG 18 JULI
Na een rustige nacht is het vandaag een dag van afwachten wat er gaat gebeuren, morgen komen de wandelaars pas langs. Op de parkeerplaats van de begraafplaats worden voorbereidingen getroffen voor de dag van morgen. Er wordt een militaire EHBO post opgezet, een hele rij Dixie’s (mobiele toiletten) wordt afgeladen, een grote partytent wordt opgezet door de Vierdaagse organisatie en af en toe komt er een bus met militairen, we zien o.a. Sweden en Noren, die alvast een groet komen brengen, strak in het gelid marcheren ze de begraafplaats op. 
Aan het begin van de avond rijden er nog steeds campers rond, we zien ze 3 en soms wel 4 keer langs rijden op zoek naar een geschikte plek. Bij de begraafplaats is geen plek meer, maar verderop richting Berg en Dal en de andere kant op richting Groesbeek is hier en daar nog wel een plekje te vinden, al slipt dat ook al aardig vol. Wil je een goede plek hebben dan is het zaak hier zo vroeg mogelijk te zijn. DONDERDAG 19 JULI
We zijn vroeg uit de veren en om half negen komt, in de stromende regen, de eerste wandelaar voorbij. Nog ruim zeven kilometer naar de eindstreep, nog bijna anderhalf uur lopen. Het wordt een bijzondere dag, al snel stoppen we met het tellen van de voorbijgangers Onvoorstelbare hoeveelheden wandelaars passeren, de massa mensen wordt steeds dikker en op het hoogte punt is het echt file lopen, van je eigen tempo lopen is dan echt geen sprake meer.
Om ons heen wordt van alles uitgestald, een aantal campers fungeert als servicepost voor bepaalde groepen wandelaars, drinken, broodjes, bananen, komkommer, etc. etc. komen tevoorschijn, wij doen het iets bescheidener, hebben spekjes en drop, maar ook dat gaat er in als koek. Wel jammer dat zeer regelmatig het hemelwater met bakken tegelijk uit de lucht komt vallen en dan hebben we het nog niet over de harde windvlagen die de buien vergezellen. Onze luifel wordt dan ook vaak als schuilplaats gebruikt.
Ook bijzonder om te zien is dat alle militaire groepen via de “Canadian War Cemetery” lopen en een groet brengen aan de gesneuvelde soldaten die daar begraven liggen. Er worden kransen gelegd, toespraken gehouden en volksliederen gezongen. Er liggen rode en witte rozen die op de graven kunnen worden gelegd en om twaalf uur is er een officiële herdenking voor en door de Canadese militairen, een zeer indrukwekkende bijeenkomst! 
Om half vier komt de laatste wandelaar al strompelend voorbij, of hij de finish nog op tijd haalt, daar hebben wij onze vraagtekens bij want wie na vijf uur binnenkomt mag morgen niet meer starten. We pakken alles in en rijden via Nijmegen, waar onze dorpsgenoten hun Vierdaagse kamp hebben opgeslagen, weer terug naar huis. Het was onze eerste Vierdaagse ervaring en zeker niet de laatste!
