Vandaag is het de laatste Griekse dag. We verplaatsen ons nog één keer en morgen gaan we aan de terugreis beginnen. Aan het eind van de week willen we allemaal weer thuis zijn, we hebben zes dagen om terug te rijden naar een kouder Nederland, de truien worden alvast te voorschijn gehaald, vandaag nog in een topje en morgen???? We zullen het meemaken.
We rijden richting Psakoudia dat zo’n 60 kilometer ten oosten van Thessaloniki ligt, de route er naar toe is weer erg mooi, we hadden ook niet anders verwacht, Sithonia is prachtig. Afwisselend rijden we op zeeniveau of daarboven en hebben we prachtige uitzichten op de lager gelegen baaitjes, in de verte ligt het schiereiland Kassandra. De pijn- en olijfbomen zijn mooi groen, maar verder begint het al aardig te kleuren, de velden met druivenranken zijn al helemaal bruin.
Al snel hebben we “ons plekje” in Psakoudia gevonden. We staan op precies dezelfde plek als vier jaar geleden, het is er nu wel een stuk rustiger, de toeristenstroom is voorbij, maar bij de iets verderop gelegen Beach-bar is het terras toch nog aardig gevuld, komt vast omdat het zondag is. Ook onze laatste dag is weer een zonovergoten dag, we zijn erg verwend de afgelopen negen weken en vinden het inmiddels heel normaal. 
Net voor we een hapje gaan eten in één van de Griekse restaurantjes in het stadje zien we voorlopig de laatste zonsondergang, we zullen het missen! In Turkije hebben we diverse keren “buitenshuis” gegeten, in Griekenland nog geen enkele keer en dat kunnen we toch niet overslaan. We genieten van diverse echte Griekse gerechten en krijgen als afsluiting nog een bordje vers fruit, al met al een mooie afsluiting van een weekje Griekenland.
MAANDAG 22 OKTOBER
Om tien voor half negen zijn we allemaal klaar voor vertrek, het lijkt wel of Griekenland verdrietig is omdat we vertrekken, het regent nog niet maar de samentrekkende donkere wolken voorspellen niet veel goeds. Het wordt een lange dag, bijna 500 kilometer staat er op de navigatie, we gaan vandaag naar Nis in Servië. Voor we echt het gas op de plank drukken stoppen we eerst nog bij de Lidl, inkopen doen voor de thuisreis.
Het valt ons wel op dat in dit gedeelte van Griekenland de afgelopen vier jaar het aantal Lidl’s aardig is uitgebreid. Niet alleen de Lid’s zijn in aantal toegenomen, ook de tankstations waar ze LPG verkopen zien we steeds vaker. We weten niet of dat in de rest van Griekenland ook zo is, het zou wel mooi zijn, LPG stations waren er in het verleden maar mondjesmaat en officieel alleen voor bedrijfsauto’s en niet voor privé gebruik. Het lijkt erop dat de regels veranderd zijn, we zien nu ook personenauto’s gas tanken. 
Over een groen gearceerde route rijden we via Poligiros en Galátista naar Thessaloniki en bij Thermi gaan we de autobaan op en die zullen we voorlopig niet meer verlaten. Onderweg in Poligiros zijn een paar wegversperringen en worden we omgeleid, er staan hekken om de weg te blokkeren, twee grote politiebussen staan tussen de hekken, een flink aantal militairen en politieagenten lopen op straat en op een balkon staan diverse mensen, we willen/kunnen niet stoppen en zullen dus nooit weten wat er gaande was. 
Ondanks dat het maandagochtend is, is het vrij rustig rondom Thessaloniki, we kunnen lekker doorrijden en al snel zitten we op de E75 naar Macedonië. De wolken hebben we weer achter ons gelaten, inmiddels is het strak blauw maar wel wat frisser dan we de afgelopen weken gewend waren, het wordt maar net 22 graden!
Om kwart voor twaalf zijn we bij de grens met Macedonië en zetten onze horloges een uur terug, zowel in Turkije als in Griekenland was het een uur later dan in de rest van Europa.
Het eerste wat we zien als we de grenscontrole voorbij zijn is een groot Casino, kennelijk houden de Macedoniërs wel van een gokje! De brandstof in Macedonië is het goedkoopste van de landen die we passeren en natuurlijk gooien we de tank weer vol, kunnen we weer een poosje vooruit. Via Udovo en Veles rijden we richting Skopje en daar slaan we rechtsaf naar Servië. Was het noorden van Griekenland vrij vlak, in Macedonië komen de bergen weer dichterbij, in de dalen staan veel druivenranken en op heel veel plekken worden verschillende soorten kool verbouwd. 
Wat een mooie route door Macedonie, de ene keer rijd je midden tussen de bergen, de andere keer in een breed dal met in de verte de vrijwel kale bulten. Bij Udovo begint de tolweg “Alexander of Macadon”, geen idee wat het kost, we kunnen niet met Euro’s betalen, alleen met een creditkaart of natuurlijk de landelijke valuta en die hebben we niet. Heel af en toe zien we een klein dorpje maar over het algemeen zien we weinig bebouwing. 
Na het tweede tolpoortje wordt de weg alleen maar slechter, overal lapwerk, sporen, gaten en barsten in de weg, je mag er 120 rijden, maar met een snelheid van 70 km wordt je al helemaal door elkaar gerammeld. Als het heel erg wordt wijken we even uit naar de linkerrijbaan, die is een stuk vlakker dan de rechter. Als iemand wil passeren gaan we snel terug naar rechts. In de omgeving van Skopje zien we weer wat meer bebouwing en de huizen, meestal licht van kleur met rode daken, zien er over het algemeen redelijk uit.
Om kwart over twee zijn we Macedonië weer uit en rijden we Servië binnen, voor we verder mogen wordt er nog wel even in de camper gekeken of we een hond bij ons hebben. Alles is oké en we mogen het land in, het is nu nog ruim 150 kilometer naar onze overnachtingsplek in Nis. In Servië zit er weer iets meer kleur aan de huizen, soms zijn ze geel, roze, groen of bruin geverfd. Er wordt veel maïs verbouwd in deze streek en het wordt niet net als bij ons vermalen maar ze drogen het nog ouderwets op schoven.
We schieten niet zo heel hard op, ze zijn met een nieuwe weg bezig en dat geeft een aardige vertraging. Onze navigatie geeft aan dat de nieuwe weg al klaar is, meestal is het net andersom en zijn de nieuwe wegen er al voordat ze zijn opgenomen in de navigatie. Op de parkeerplaats van Hotel Nais is helemaal niemand, heel anders dan op de heenreis, toen waren er veel Turkse gezinnen die een rustpauze hielden op weg naar één van de andere Europese landen.
Nis bijna twee maanden later Twee maanden geleden zochten we de schaduw op en zaten we hier met natte doeken om de nek om een beetje af te koelen, toen was het 45 graden, nu is het 19 graden, wat een erg groot verschil! We klagen niet hoor, kunnen nog steeds buiten zitten, al hebben we nu wel een dikke trui aan om warm te blijven! DINSDAG 23 OKTOBER
We zijn vroeg wakker, onze biologische klok is nog niet gewend aan het uur tijdsverschil. Om acht uur staan we allemaal al startklaar en vijf minuten later beginnen we aan de tweede horde, we hebben nog geen idee waar we zullen overnachten, er zal zich wel iets voordoen. De ene helft van de groep heeft inmiddels een lange broek aangetrokken, de andere helft ziet het iets zonniger in en heeft nog een korte broek aan. De weersverwachtingen zijn best wel goed, in Belgrado wordt het nog 20 graden vandaag en er is geen wolkje te zien.
Het eerste stuk tot Belgrado hebben we op de heenweg ook gereden, vanaf daar nemen we een andere route en gaan nu niet via Hongarije maar via Kroatië en Slovenië naar Oostenrijk. Toch een beetje raar weer aan het begin van de dag, het ene moment schijnt de zon en het andere moment is het aardig mistig en dat wisselt elkaar steeds af. In de camper is dat goed te voelen, achter glas in de zon is het heerlijk maar in de mistgebieden is het koud. Tijdens de koffiestop is het al weer beter buiten, de mist is verdwenen en het is weer behaaglijk. 
Op de autobanen is het vrij rustig, wat wel opvalt zijn de vele remsporen op het wegdek en de gedenkplekken waar bloemen de vangrail sieren, kennelijk gebeuren er meer ongelukken dan je zou verwachten. Bij Beograd, of zoals wij het noemen Belgrado, is het weer drukker, ze zijn weer eens met de weg bezig, dat hadden we deze reis nog niet meegemaakt!!! Het uitzicht op de stad is erg wazig, het is een beetje mistig boven de stad en ook verderop kunnen we geen kilometers ver meer kijken. 
We schieten wel lekker op vandaag, rijden eigenlijk alleen maar slaapverwekkende autobanen, het grootste gedeelte daarvan is Tolweg en we passeren dus diverse poortjes, dat houdt ons wel wakker! We kunnen overal met Visa betalen en hebben geen idee hoeveel de tol bedraagt, dat zien we wel op de afrekening als we weer thuis zijn. Rond kwart voor twee verlaten we Servië en rijden Kroatië binnen, en weer krijgen we er een stempel bij in onze paspoorten, jammer dat ze niet allemaal op één pagina staan.
Het wordt steeds kouder buiten, de matrixborden boven de weg geven de temperatuur aan, was het om twee uur nog 13.8, om half drie was het kwik gezakt naar 12,1 en nog iets verder is het zelfs maar 11,2 graden, het is inmiddels grauw en grijs buiten. Na bijna 500 kilometer vinden we het genoeg voor vandaag en gaan we op zoek naar een overnachtingsplek. Het zal niet gemakkelijk zijn, in de bijsluiter van de doorgaande routekaart van de ANWB lezen we dat vrij kamperen in Kroatië niet is toegestaan. 
Bij het eerste tankstation waar we gaan vragen of we er kunnen overnachten vinden ze het geen probleem, de meerderheid van de groep wil liever nog een stukje verder rijden, ze vinden het nog te vroeg om te stoppen. Net als we weer op pad zijn komen we in een lange file terecht, oorzaak? een ernstig ongeluk waarbij drie vrachtwagens en twee personenauto’s’ betrokken zijn, één auto zit volledig in de kreukels en één van de vrachtwagen ligt een eind verderop in de berm. Bij het tankstation in Paklenic blijven we staan, genoeg geweest voor vandaag na ruim 500 km!! WOENSDAG 24 OKTOBER
Onze lichamen moeten wel heel snel omschakelen wat de temperatuur betreft, was het de laatste negen weken ruim boven de 30 graden of iets daar beneden, afgelopen nacht was het maar 8 graden, we kruipen heel diep onder het dekbed! Om kwart over zeven klopt Aria op onze camper en vraagt of wij ook nog afbakbroodjes hebben, zij heeft de oven aan en wil de broodjes graag voor ons afbakken, een half uurtje later liggen er warme versgebakken broodjes in de camper. Bedankt Aria, alleen de lucht al, heerlijk!!
Voor acht uur zijn we al weer onderweg in een grauw, grijs en miezerig Kroatië en zijn benieuwd waar we vandaag terecht komen. Het deel van Kroatië waar we doorheen rijden is saai en vlak en lijkt qua uitgestrektheid wel een beetje op onze Flevopolder, heel veel akkers waarop maïs heeft gestaan, af en toe wat bomen en huizen, in ieder geval niet inspirerend. Het valt ons wel op dat Kroatië een heel schoon land is, nergens zie je afval langs de kant van de weg, in Servië, Bulgarije, Turkije, Griekenland en Macedonië was dat wel anders. 
We rijden met een grote boog om Zagreb heen en gaan daarna richting Maribor. De omgeving wordt weer wat spannender, het saaie vlakke land maakt plaats voor eerst heuvels en daarna bergen, jammer dat we er niet zoveel van zien, de meeste bergtoppen liggen allemaal onder een wolkendeken. De bomen tegen de hellingen zijn allemaal in prachtige herfstkleuren gehuld. Net voor de grens is het tijd voor koffie, het is koud buiten en even overwegen we bij het tankstation koffie te gaan drinken, we geven het vrije leven nog niet op en drinken buiten koffie! 
De grenspassage Kroatië / Slovenië is weer een fluitje van een cent, we zijn er zo door, jammer dat we geen stempel meer krijgen voor onze verzameling! Net na de grens kopen we een Tolvignet voor Slovenië en ook één voor Oostenrijk, gezien onze ervaringen op de heenreis gaan we niet weer zonder een vignet Oostenrijk door en plakken de twee vignetten op de voorruit. Landschappelijk lijkt Slovenië wel wat op Oostenrijk, wel erg jammer dat de zon niet schijnt, het ziet er allemaal een beetje troosteloos uit.
Net voor de Oostenrijkse grens gooien we allemaal nog even “goedkoop” de tank weer vol en bij de grensovergang Slovenië /Oostenrijk kunnen we zo doorrijden!! De paspoorten kunnen weer de kluis in, die hebben we niet meer nodig binnen de Europese grenzen. Net als in alle landen waar we geweest zijn, zijn ze ook in Oostenrijk met de weg bezig, dit keer geen verbreding, ze zijn de gleuven en gaten aan het opvullen met teer, een nieuwe asfalt laag zou beter zijn, worden we niet zo door elkaar gerammeld.
Even voor Graz duiken we een tunnel in en 10 kilometer verderop komen we er weer uit en zijn we de stad voorbij, we gaan verder op de A9 richting Salzburg/Linz. Na een paar tunnels verder is het ineens helemaal blauw en schijnt de zon, we kunnen weer genieten van de omgeving, wat een verschil! Oostenrijk in de herfst is prachtig! Twee kilometer voor de 8,3 kilometer lange “Gleinalmtunnel” komen we stil te staan, er blijkt een speciaal transport te zijn en daarvoor wordt de ene beschikbare tunnelbuis afgesloten voor verkeer vanuit het zuiden. 
De zon lacht ons nog steeds toe en net voor Liezen lassen we een extra koffiepauze in, het is, in tegenstelling tot vanochtend, heerlijk buiten en we genieten volop van misschien wel de laatste zonnestralen van vandaag. We hebben inmiddels al weer 400 kilometer gereden en besluiten er nog ruim 100 aan toe te voegen en besluiten door te rijden tot Geboltskirchen. Na de tweede toltunnel, de “Bosrucktunnel”, is de zon weer verdwenen en is de lucht weer grijs, goed dat we tien kilometer terug een poosje van de zon hebben genoten.
Van Liezen tot Wels lijkt de weg alleen uit tunnels te bestaan, we zijn de ene nog niet uit of de andere rijden we al weer in, in alle maten en soorten zijn ze hier te vinden, wel jammer dat je daardoor weinig van de omgeving ziet. We hebben de tunnels niet geteld maar het zou me niets verbazen als het er meer dan 25 zijn geweest. Het laatste stukje naar Geboltskirchen rijden we over binnenwegen, heerlijk even geen autobaan, maar een mooie weg door kleine dorpjes. 
We gaan af op de coördinaten die in Facile-en-Route staan en komen op een weggetje terecht dat hoog boven de Badesee doodloopt, in het boek staat dat de gedoogplek op de parkeer-plaats van de Badesee is. Een zeer vriendelijke bewoner legt ons uit waar we wel kunnen overnachten, hij stapt bij Ede in de camper, rijdt mee en wijst de weg naar de betreffende parkeerplaats. Het is maar een klein stukje en de man gaat lopend terug naar zijn huis. De derde horde, weer één van ruim 500 kilometer, zit er op en we hebben weer een prima plek. DONDERDAG 25 OKTOBER
Dag vier van de terugreis! Vandaag hebben we wel een eindbestemming, we willen vanmiddag in Wertheim zijn op de parkeerplaats van Expocamp, Caravaning & Freizeit. Siem en Franka hebben hier op de heenreis ook gestaan en je kunt je daar een paar uur prima vermaken en je o.a. vergapen aan de nieuwste campers of snuffelen in de Outlet Store.
Voor we kunnen vertrekken ontdekt Ede dat zijn linkerachterband leeg is en die moet natuurlijk eerst worden vervangen. Het heeft wat voeten in de aarde, eerst wil het reserve wiel niet onder de camper uit, dan willen de bouten van het wiel niet los, maar uiteindelijk lukt het de mannen met vereende krachten om de band te verwisselen en kunnen we op pad. Nog maar 300 meter onderweg zien we het busje van de warme bakker, wij blij met de broodjes en de bakker blij met vier extra klanten.
Honderd meter voor de grens met Duitsland is er weer Vignet controle, waar hebben we dat meer gezien! Deze keer mogen we gelukkig wel doorrijden, we hebben er één op de voorruit!! In Duitsland is het weer nog slechter dan in Oostenrijk, daar was het in ieder geval nog droog al was het wel bewolkt en grijs, hier wordt de wereld steeds kleiner en miezert het ook nog, Toch kunnen we nog wel genieten van de mooie herfstkleuren dicht langs de route. Later wordt het gelukkig wel weer droog en wordt het zicht weer een stuk beter.
Via Passau, Regensburg, Neurenberg en Würzburg rijden we naar Wertheim waar we om drie uur aankomen en hebben dus nog een paar uur om te genieten van wat hier allemaal te zien is. We gaan eerst internetten bij de Expo, e-mail binnen halen en de site bijwerken en daarna bekijken we de nieuwste campers die er op de markt zijn. We lopen ook nog een poosje rond in het Outlet gebeuren en komen niet met lege handen weer terug, de kleding vinden we allemaal wel heel erg duur, de Birkenstock teenslippers hebben wel een leuk prijsje! 
Als de dames terugkomen van de Outlet Store zitten de heren in één camper achter de borrel, wij doen hetzelfde in een andere camper en nog tot na half tien veranderd er niets aan de situatie, er is een klein verschilletje, de dames hebben inmiddels een lekker soepje op, de heren hebben dan nog niets gegeten, hebben er zelfs helemaal niet aan gedacht om iets klaar te maken. Wat zijn wij vrouwen dan toch slimmer! VRIJDAG 26 OKTOBER
De laatste dag van onze gezamenlijke reis, morgen gaat ieder zijn eigen weg en gaan we allemaal weer naar huis. Voor we vertrekken gaan we eerst nog even naar de Expo shop een nieuw opstapje kopen, het opstapje dat we op de heenreis in Passau hebben gekocht is inmiddels alweer overleden. Om tien uur gaan we weer op pad, we rijden ieder voor zich naar Goch, het is slecht weer en dan is het niet zo verstandig om achter elkaar aan te rijden. We zien elkaar wel ergens in de loop van de middag. 
Om vier uur komen we samen met Ede en Ineke aan in Goch, Siem en Franka zijn er al een uur en hebben de koffie klaar. Johan en Aria zijn er om half vijf die hadden iets meer tijd nodig! We sluiten de laatste dag van deze reis af in Restaurant ”Het Heidestübchen” en de meesten van ons eten, net als negen weken geleden toen we aan onze reis begonnen, een schnitzel! Al etend evalueren we onze prachtige reis, we hebben veel gezien, samen veel meegemaakt en hebben allemaal heel erg van deze reis genoten, we hadden het niet willen missen!!
ZATERDAG 27 OKTOBER
Brrrrrr, wat was het koud vannacht, de thermometer geeft om 08.00 uur nog -2.8 graden aan, het gras is zelfs een beetje wit!!!!!. De dekbedden geven eigenlijk geen warmte genoeg meer, het is maar goed dat we snel thuis zijn en weer onder een dikker dekbed kunnen kruipen. Om acht uur vertrekken Siem en Franka die zijn nog het verst verwijderd van thuis en worden door iedereen uitgezwaaid. Daarna is het de beurt aan Ede en Ineke en vervolgens vertrekken ook Johan en Aria en is iedereen verdwenen.
Om kwart over negen beginnen wij aan de laatste etappe en rijden onder een mooie blauwe lucht via Boxmeer, Nijmegen en Ede naar De Glind. Bijna thuis gaan we eerst langs de visboer voor een “ZOUTE MET UIEN” en een zak “KIBBELING”, dat hebben we de afgelopen 10 weken gemist! De laatste etappe was voor ons een korte, 104 kilometer, en dat is niets vergeleken met de 9.145 kilometer die we deze reis hebben gereden. TURKIJE: EEN BIJZONDERE BELEVENIS!
Een prachtig land met een diversiteit aan landschappen en historische plekken, waarvan we er heel veel gezien en bewonderd hebben. Wat ons vooral heeft ontroerd was de gastvrijheid van de Turkse bevolking, overal werden we gastvrij en hartelijk ontvangen, we hebben ons nergens te veel gevoeld! Ede en Ineke, Johan en Arie en Siem en Franke bedankt voor jullie gezelschap tijdens deze geweldige reis, het was een BIJZONDERE BELEVENIS!!
Reacties n.a.v. dit verslag zien wij graag in ons gastenboek en als u geïnteresseerd bent in de coördinaten van onze overnachtingsplekken, stuur dan een e-mail naar simonenminkesas@hotmail.nl
