ZONDAG 30 SEPTEMBER
We blijven nog één dag in Cirali, ‘s ochtends gaat ieder weer z’n eigen gang, de één gaat naar de ruïnes van het oude Olympus dat iets verder op ligt, een ander gaat internetten en weer een ander blijft lekker bij de camper. Het is weer een zeer warme dag en dan is er niets lekkerder dan afkoelen in de zee, nou ja, afkoelen? buiten is het 35 graden en we denken dat de temperatuur van het zeewater zeker 29 graden is, toch is het heerlijk verfrissend helemaal als je er een poosje in ligt te dobberen.
Uit ANWB Wereldreisgids: 
De resten van het antieke zeeroversnest Olympos ligt pal aan de kust. Vanaf eind 2de eeuw voor Chr. tot aan de verovering van de Romeinen in 79 voor Chr. was dit het westelijke bastion van Cilicische piraten. De oude kade, een pakhuis, een theater en een kerk op de zuidelijke oever van een riviertje zijn overwoekerd door struikgewas. De 5 meter hoge tempelpoort is echter beslist interessant. Vlak voor het strand zijn twee prachtige sarcofagen opgegraven.
We zagen het in Marokko ook al, maar ook in Turkije is het gebruikelijk dat hele families op zondag gaan picknicken op het strand, de een doet het wat uitgebreider dan de andere, er worden zelfs hele maaltijden bereidt. Als we naar de zee langs zo’n gezin lopen worden we geroepen en moeten we beslist even kijken naar de drieling, de trots van de hele familie en als ik er later naar toe loop en vraag of ik een foto mag maken, staan ze allemaal te glunderen. Ze hebben zelf ook een camera en ook ik word, samen met de drieling, vereeuwigd!.
Aan het eind van de middag gaan we onze verdere plannen bespreken, eind oktober willen we allemaal weer thuis zijn, we hebben nu nog vier weken te gaan en willen in ieder geval één week uittrekken voor de terugreis, de vraag is nu of we nog drie weken in Turkije willen blijven of kiezen we voor twee weken Turkije en nog één week Griekenland, dat laatste vinden we allemaal wel erg aantrekkelijk. Terwijl we zitten te overleggen komt de groenteboer voorbij, we kijken even en de eerlijkheid gebied te zeggen dat het er niet allemaal even mooi uitziet.
MAANDAG 1 OKTOBER
Na drie dagen zon, zee en strand en is weer de hoogste tijd voor iets cultureels. We gaan eerst naar Myra, beroemd geworden door de Bisschop van Myra, de voorganger van onze Sinterklaas, die hier in de vierde eeuw leefde. Op de route naar Myra komen we door Kumluca en Finike, twee redelijke steden met veel sinaasappelbomen, jammer dat de sinaasappels nog groen zijn! Ergens onderweg steekt een vrouwtje met een grote zak met takken op haar rug gebonden ineens de weg over, volgens ons heeft ze dat wel vaker gedaan, ze kijkt niet op of om.
We rijden weer een erg mooie route, de kustweg direct na Finike doet ons denken aan Griekenland, omgeving Astakos ergens tussen Vonitsa en Patras, aan de ene kant de zee en aan de andere kant de grijs/rood gekleurde rotsen met daar bovenop een lage begroeiing en niet te vergeten de geiten die over straat lopen, we missen alleen nog de ringen in zee van de viskwekerijen. Op een uitzichtpunt stoppen we voor koffie, de bussen rijden hier af en aan, geven de passagiers vijf minuten om foto’s te maken en rijden dan weer verder.
Eenmaal bij de opgravingen van Myra, waar het erg druk is met vooral Russische toeristen, staat het straatje naar de ruines vol met stalletjes waar je weer van alles en nog wat kunt kopen. Alleen Franka en ik bekijken de ruïne van de basiliek, de kerk van de bisschop van Myra, het Romeinse theater met z’n bijzondere toneeldecoratie en de in de rotsen uitgehakte Lycische
grafkamers waarop meestal de dode met zijn familie werd afgebeeld. Vooral die rotsgraven maken diepe indruk omdat we dat nog nooit eerder hebben gezien.
We rijden verder naar Kas, van een Zwitser die ook in Citali stond een plek gekregen waar we met de camper zouden kunnen staan, we hebben de plek wel gevonden maar vinden het drie keer niks, scheef, hobbelig, stoffig. etc., we lopen wel even het stadje in en zien bij de haven ook een parkeerplaats, daar kunnen we vanaf vijf uur tot de morgenochtend negen uur ook wel staan en dat is 10 keer beter. Tot vijf uur gaat de ene helft het stadje in en brengt de was naar de wasserette en de andere helft zoekt een plekje aan zee waar kan worden gezwommen!!
Om vijf uur zijn we allemaal weer op de parkeerplaats in de haven en krijgen een speciale plek achter het hek, zetten de stoelen buiten en kijken mooi uit over de haven.
Tegen zeven uur lopen we met z’n allen naar het levendige en gezellige ietwat toeristische dorpje met z’n bijzondere balkonnetjes, waar souvenirwinkels een uitgebreid assortiment Turks ambachtswerk, kleding, en diverse soorten koper- en zilverwerk aanbieden. Na een wandeling door het dorp strijken we neer op een terras en genieten van een heerlijke maaltijd.
DINSDAG 2 OKTOBER
Gisteravond laat nog een heerlijk verfrissend regenbuitje gehad met veel bliksemschichten maar weinig gedonder, in korte tijd daalde het kwik ruim drie graden en voelde het gelijk een stuk aangenamer, het was nog wel steeds 25 graden buiten en 28 graden binnen! Echt verfrissend bleek het achteraf niet te zijn, de temperatuur liep zowel binnen als buiten weer op naar 28 graden. Het lukt ons voor negen uur het parkeerterrein te verlaten en gaan vandaag naar de Saklikentkloof in het Akdagi-gebergte.
Het eerste stuk is weer een schitterede kustweg en bij Kalkan verlaten we de D-400 en gaan de bergen in. We komen in het binnenland terecht op smalle, steile kronkelweggetjes weggetjes heuveltje op en heuveltje af, dorpje in en dorpje uit, we hebben maar één klein probleempje onze brandstofmeter staat bijna op reserve, hebben even niet opgelet, hadden moeten tanken en met spanning kijken we uit naar het eerste de beste tankstation! In het dorpje waar een tankstation zou moeten zijn zien we alleen een groepje geiten op de weg lopen, diesel is nergens te vinden.
Al van ver zien we de kloof tussen de bergwanden, het water stroomt met een behoorlijke snelheid door de Esencay (IJzer-rivier) en heeft de kloof 300 met uitgesleten, smeltwater en water uit de bron hebben dat samen voor elkaar gekregen.
Via de openluchtrestaurantjes loop je naar de ingang van de kloof en over houten vlonders langs de steile wanden van het in de zomer heel koude water kom je bij een bronketel. De hele canyon is 18 kilometer lang en ook bij mooi weer is het heel zwaar om door de hele canyon te wandelen.
Zo dicht mogelijk bij de kloof gaan de campers aan de kant en komt er koffie op tafel, al snel komt de “honingman” langs die ons allemaal een hapje van de notenhoning laat proeven, samen met een schepje gewone honing een streling op de tong, je kunt het niet laten een potje mee naar Nederland te nemen zo lekker is het. We krijgen ook nog een klein potje “Aphrodisiaque” (honingextract) cadeau met de tekst: “If you take this you can make love 5 times in the night” of dat echt zo is zullen we uit moeten proberen, wie is de eerste die er zich aan waagt?
Siem en Franka en Johan en Aria gaan door de kloof naar de waterval, al snel gaan ze tot aan hun billen door het water, verderop reikt het water tot de enkels of de knieën, door de keien op de bodem blijft het uitkijken geblazen! Op de terugweg komen ze Ede tegen die ook de stoute schoenen aan heeft getrokken en het water is ingegaan. Ede gaat op de terugweg in de sterke stroming onderuit en gaat tot aan z’n nek in het water, je hebt geen idee hoe sterk zo’n stroming is. De andere vier komen steunend op elkaar weer terug en blijven wel op de been.
De vier kloofgangers hebben onderweg naar de waterval twee Nederlandse meiden, Floortje en Sophie, opgepikt waar ze een heel stuk samen mee op hebben gelopen. Na de wandeling komen de dames bij de campers koffiedrinken, zij zijn inmiddels 10 dagen in Turkije en lusten best een kopje onvervalste Nederlandse koffie met ontbijtkoek!! Er is nog veel meer te zien hier, winkeltjes, restaurantjes die hun loungesetjes in de rivier hebben staan, boomhutten om in te overnachten en viskwekerijen waar de bassins boordevol zitten met vis.
WOENSDAG 3 OKTOBER
Na een dag binnenland, wat overigens erg leuk was, zijn we met de huidige hoge temperaturen, 32 graden en een strak blauwe lucht, weer toe aan een dagje aan zee. Vandaag gaan we niet zover, net boven Fethiye moet een mooi plekje aan het strand zijn, Johan heeft de coördinaten!
Langs de route terug naar de D-400 zijn verbazend veel restaurantjes en overal liggen granaatappels klaar om geperst te worden, ze halen ze hier niet van ver, de hele omgeving staat vol met granaatappelbomen en het is oogsttijd.
We hadden het al eerder gezien maar ook hier zien we weer de opgebonden korenschoven, als we beter kijken is het geen koren maar wat het wel is weten we ook niet, toch een stukje nostalgie, in Nederland zien we deze vorm van drogen nergens meer.
Voor we neerstrijken op het strand willen we eerst nog even langs de warme bakker, de broden die hier in een door hout verwarmde oven worden gebakken zijn super lekker, jammer genoeg kunnen we er niet parkeren en kopen ons dagelijks brood in een supermarktje.
De plek bij het strand, in de buurt van de surfschool is niet echt geweldig, maar goed te doen, we lopen er zo het strand op en bij de surfclub is een douche en toilet. De fietsers onder ons hebben een veel mooiere plek gezien aan het andere eind van de boulevard, ze hebben Engelsen gesproken en die zien op die plek wel vaker campers staan. Aan het eind van de middag verplaatsen we de campers en eerlijk is eerlijk, het is een veel mooiere plek, een strook gras voor de deur, een wandelpad en vijftien meter verder de zee, wil je het nog dichterbij hebben.
DONDERDAG 4 OKTOBER
We blijven in Fethiye dat aan een schilderachtige baai aan de overgang tussen de Turkse Rivièra en de Egeïsche Zee ligt. Fethiye zelf heeft geen strand, maar Fethiye Körfezi ligt aan een meer dan 30 kilometer grote baai en heeft eilanden, baaien en stranden, het is dan ook één van de drukst bezochte Turkse toeristencentra. In deze tijd merken we daar gelukkig nog maar weinig van. Fethiye heeft zijn naam te danken aan een held uit de onafhankelijkheids-oorlog: Fethi Bey. Voor 1923, toen Turkije een republiek werd, heette deze plaats Telmessos.
Vandaag gaan we de stad, die twee keer werd verwoest door een aardbeving in 1856 en 1957, eens wat beter bekijken. Om elf uur nemen we de Dolmusboot die ons over de mooie baai naar het stadje brengt en ons afzet dicht bij de bazaar, natuurlijk gaan we daar rondsnuffelen, we komen allemaal wel weer met iets terug, de één een shirt, de ander een Turkse jurk met zo’n laag kruis en weer een andere met een sierraad, er is in de bazaar voor elk wat wils. Eenmaal terug bij de campers nemen we nog een heerlijke duik in zee om lekker op te frissen.
Na het avondeten nog een stuk over de boulevard gelopen in Fethiye Körfezi, er zijn veel restaurantjes, stands waar ze dagtrips aanbieden, een paar souvenirshops vol prullaria, een paar kleding winkeltjes die erg gericht zijn op de Engelse klant, een beetje truttig dus en twee zaakjes met horloges, en ja hoor…………… Simon komt weer met een nieuw horloge terug, een verlaat verjaardagscadeau.
Iedereen probeert wel iets aan je te slijten, bij de meeste restaurantjes willen ze dat je komt eten en ook langs de verkopers van de boat tripjes kom je niet zomaar voorbij, ze durven zelfs te vragen waarom je niet een dagje op stap wilt, als we dan zeggen dat we morgen vertrekken zijn ze snel verdwenen. We zijn nog niet van plan te vertrekken, maar weten zij veel, het is een mooie manier om van het gezeur af te zijn.
VRIJDAG 5 OKTOBER
Gisteren zijn we met de Dolmusboot naar de stad gegaan, vandaag gaan we op de fiets. Gisteren in de stad al een horlogemaker gezien, van één van Simons horloges, een Nautica, die hij een paar jaar geleden op Sint Maarten heeft gekocht, is de batterij leeg en die kan hij niet zelf vervangen, we gaan eens kijken of ze er hier wat mee kunnen, het zal wel lukken denken we want we hebben daar gezien dat ze Nautica horloges verkopen.
In Fethiye fietsen we over de schitterende boulevard die nog niet helemaal klaar is, prachtige bestrating, grote fonteinpartijen en in het groen geschoren paarden, surfplanken, zwanen, dolfijnen enz. zijn een lust voor het oog, vooral ’s avonds zal dat een prachtig beeld geven als zowel de fonteinen als de palmen die overal staan verlicht zijn.
We lopen nog een keer over de bazaar, drinken koffie in de “Oranje bar” en nadat Simons horloge het weer doet fietsen we weer terug naar de campers.
Aan het begin van de middag op de fiets op zoek naar een internet mogelijkheid en kijken of we de site weer kunnen bijwerken, meestal is dat niet zo moeilijk in Turkije en ook vandaag hebben we weer snel een “Free Wifi” te pakken, even neerzakken op een terras en je krijgt de code en kunt internetten. In de loop van de middag wordt het steeds donkerder en boven de bergen hangt een onweersbui, deze bui verdwijnt naar het binnenland maar aan het eind van de middag komt er een tweede bui aan en die weet ons wel te vinden.
ZATERDAG 6 OKTOBER
We gaan weer verder na drie dagen Fethiye, eigenlijk zou je hier wel een week kunnen blijven, maar ja, we willen nog meer van Turkije zien, willen ook nog een weekje Griekenland doen en dan moet je toch een keer weer verder. Vandaag is de eind-bestemming Marmaris, 130 kilometer naar het Westen over een volgens de kaart een landschappelijk mooie route, er zitten inderdaad een paar mooie stukken bij maar het grootste gedeelte vinden we niet echt spannend. Er staan hier veel sinaasappel-bomen en dat zie je ook weer langs de kant van de weg.
Marmaris is een erg toeristisch stadje, vonden wij Fethiye al toeristisch, dit is vele malen erger, overal zie je toeristen lopen, vaak met ontblote bovenlijven of in een bikini met een rokje, de hele stad zit er vol mee. Marmaris is o.a. erg aantrekkelijk door z’n goed geoutilleerde jachthaven, de grootste van Turkije, en de mooie wat smalle stranden, die overal vol staan met ligbedden en parasols en of dat nou zo mooi is……….…. het is maar wat je wilt.
Siem en Franka en Aria en Johan gaan eerst een rondje op de fiets en dan naar de stad, wij gaan met Ede en Ineke met de Dolmus bus naar het centrum, wat een geweldig systeem is dat, je steekt je hand op, de bus stopt, je betaald 2TL pp, het maakt niet uit hoe ver je wilt, bonnetjes kennen ze hier niet, alles gaat in goed vertrouwen. we zouden willen dat dat in Nederland ook nog zou kunnen. De busjes rijden niet op een strak schema ze rijden af en aan.
Aan historische gebouwen heeft Marmaris niet zo veel te bieden, de resten van een Kruisridderslot, een karavanserai uit 1545 en een 18de eeuwse Moskee, maar dat zal de meeste toeristen die hier hun vakantie doorbrengen een zorg zijn, zon, zee en strand zijn meestal het belangrijkste, we zien in deze omgeving dan ook diverse rood gekleurde lichamen.
Voor we naar de bazaar gaan kijken we eerst rond in de oude wijk van Maramris met z’n Grieks-renaissancistische huizen, veel huizen zijn inmiddels in de oorspronkelijke staat hersteld.
De bazaar is in onze ogen een groot overdekt winkelcentrum met ruim 2000 winkeltjes, hier is volop keus uit de gebruikelijke op het toerisme gerichte artikelen zoals leren tassen, tapijten, gouden en zilveren sierraden, horloges en vooral veel kleding. Het is niet de eerste en zeker niet de mooiste bazaar die we hebben gezien en zijn benieuwd of we nog iets tegenkomen wat we nog niet eerder hebben gezien, we komen niet met lege handen terug, erg handig om thuis uit te delen zijn de dozen Turkish Delight die hier volop te koop zijn!
We hebben de campers op het eind van de boulevard gezet, zo’n 5 kilometer vanaf het centrum en de zee is zelfs nog dichterbij dan gisteren. Als we terugkomen uit de stad zit er een officieel briefje van de politie onder Johan’s ruitenwisser, al onze kentekens staan erop en na wat gevraag wordt ons duidelijk dat we hier niet mogen blijven staan om te overnachten, dit is de eerste keer in Turkije dat ons een plek wordt geweigerd! Voor we vertrekken nemen we nog wel even een duik in het heldere water en maken gebruik van de douches op het strand.
We rijden naar de camping/picknickplaats in Akyaka, Ede en Ineke zijn hier vier jaar geleden ook al geweest en ze weten de weg gelukkig weer te vinden. Bij de oude ingang is het hek zo verroest dat het niet meer open kan, we moeten 200 meter terug en dan naar Apple Beach, de parkwachter wist al van onze komst, de telefoon is snel tegenwoordig, en rijdt met ons mee om de weg te wijzen. Een mooi plekje met uitzicht op één van de baaien rondom Marmaris. Het is een uitgelezen plek voor een gezamenlijke maaltijd, er worden pannenkoeken gebakken!!
Lees verder week 8
TURKIJE: EEN BIJZONDERE BELEVENIS (week 7)
