ZONDAG 9 SEPTEMBER
Wat is het hier heerlijk rustig, we worden nu eens niet wakker van blaffende honden of van de omroeper van de Moskee die bij het ochtendgloren oproept tot gebed. De temperatuur zakte vannacht naar 17 graden en dat is een stuk lekkerder dan we de afgelopen weken gewend waren. Ook de zon is er veel vroeger bij, de afgelopen dagen begonnen de dagen onder een dik wolkendek, vandaag zijn er paar witte wolkje te zien. We blijven in Cide en misschien morgen ook nog wel en genieten volop van zon, zee en strand.
Iedereen gaat vandaag z’n eigen gang en gaat de omgeving op de fiets verkennen. Wij fietsen naar de haven en gaan in het dorp op zoek naar een bakker en een waterkraan, we willen de douchezak vullen, kunnen we lekker afdouchen als we gezwommen hebben. Het is zondag en tot onze verbazing vrij rustig op het strand, af en toe komen er wel wat mensen even kijken of zwemmen. Achter onze camper zit een oud echtpaar met drie jongens, kinderen of kleinkinderen? wie het weet mag het zeggen, vlees te roosteren en dat ruikt erg lekker!
Siem en Franka hebben gisteren in het dorp een kippengril ontdekt en als Simon kip hoort dan weet je het wel! Vandaag eten we met z’n allen kip, Siem en Franka hebben 4 gegrilde kippen besteld voor het avondeten, ben benieuwd of iedereen zo enthousiast is als Simon, iedereen is helemaal om!
Net als gisteravond zien we ook nu weer een film voorbijtrekken aan de horizon en kijken we gefascineerd naar de ondergaande zon die deels achter een paar wolkjes verscholen in zee verdwijnt.
Achter de campers ligt een soort gemeenschapshuis en daaruit komt al een puur lang harde Turkse muziek, de ramen staan open, we kunnen dus volop meegenieten. We gaan eens even kijken en zien dat de zaal versierd is en de stoelen feestelijk aangekleed zijn. Er wordt ons verteld dat er vanavond een bruiloftsfeest gevierd wordt, uiteraard zijn we allemaal hartstikke nieuwsgierig hoe het er daar aan toe gaat.
Onze nieuwsgierigheid wordt meer dan bevredigd. Al voor het bruidspaar arriveert worden we naar binnen geloosd door, naar later blijkt, de zus van de vader van de bruid. Daarna verliest ze ons geen moment uit het oog, we kunnen werkelijk geen kant op en worden constant door deze mevrouw in de gaten gehouden en overal mee naar toegenomen. We krijgen stoelen op de eerste rij zodat we alles goed kunnen volgen en worden zelfs speciaal welkom geheten, het enige wat we er van verstaan is “Ollanda”.
Het is wel heel bijzonder zo’n feest mee te maken. De gasten zitten allemaal al binnen en worden even bezig gehouden door een danser. Het bruidspaar komt later en loopt onder een boog door de zaal in, het licht is gedoofd en vuurfonteinen zorgen voor voldoende licht en dan wordt er gedanst. Later is er gelegenheid het bruidspaar te feliciteren en als geschenk geeft iedereen geld, dat op linten wordt geprikt die het bruidspaar om gehangen heeft gekregen.
Dan is het tijd voor het aansnijden van de bruidstaart. Iedereen krijgt een stukje, een pakje sinaasappelsap en een klein zakje met 3 kleine koekjes. Op dat moment krijgen we eindelijk gelegenheid het feest te verlaten en worden door de betreffende dame naar de campers begeleid. Wij, de vrouwen, zijn wel een hele leuke ervaring rijker. De mannen wilden niet naar binnen, maar staan wel voor een open raam naar binnen te kijken en foto’s te maken! Om klokslag elf uur stopt de muziek en is het feest afgelopen.
MAANDAG 10 SEPTEMBER
We blijven nog een dagje in Cide, gaan eerst naar de warme bakker en dan willen de dames gaan “shoppen” in het centrum van het stadje. Van shoppen komt niet zo veel, al vrij snel komen we de vrouw van gisteravond weer tegen, toeval?? wij denken het niet. Gisteravond had ze al aangegeven dat ze ons wel een rondleiding door de stad wilde geven en dat hebben we toen vriendelijk afgeslagen, we willen zelf op pad. We hebben het idee dat ze toch naar ons op zoek is gegaan en wil ons overal mee naar toe “sleuren”, maar daar hebben we helemaal geen zin in.
Direct achter de in aanbouw zijnde Moskee komen we onverwachts terecht in een prachtige binnentuin waar we thee aangeboden krijgen. Een tafeltje verderop zit een echtpaar dat een piepklein beetje Engels spreekt, de man heeft een broer die wel goed Engels spreekt en die wordt gebeld, of we maar even op hem willen wachten, dan kunnen we beter communiceren. Ondertussen wordt het tweede kopje thee aangerukt, deze keer met cake en ook dat krijgen we weer aangeboden, we genieten van de Turkse gastvrijheid!
Inmiddels is de gebelde broer aangeschoven en daarmee is het goed praten. Hij is architect en getrouwd met een Russische en woont het grootste deel van het jaar in Moskou. Hij heeft veel gereisd, is ook in Nederland geweest en vindt de Nederlanders erg aardige mensen. Via deze man bedanken we de vrouw voor haar rondleiding en besluiten terug te gaan naar de campers, zolang we in de stad blijven komen we niet van haar af! Zelfs nu is het lastig van haar af te komen, uiteindelijk lukt het en met een handdruk en een “luchtzoen” nemen we afscheid.
De hele ochtend was het bewolkt en heeft het zelfs een paar spetters geregend, na de lunch trekt het open en kunnen we, nadat we in een Internetcafé de site weer hebben bijgewerkt, nog een paar uur van de zon genieten, wel is er vandaag veel wind!
We zaten nog even te wachten op net zo’n mooie zonsondergang als de afgelopen dagen, maar dat zit er vandaag niet in. Voorlopig is het de wel laatste keer dat we de zon in de zee kunnen zien zakken.
DINSDAG 11 SEPTEMBER
We vinden het allemaal de hoogste tijd om weer verder te trekken en nemen afscheid van de Zwarte Zee. Onze plannen om langs de kust verder te rijden naar Inebolu en dan naar Kastamonu worden gewijzigd, hoorden van diverse kanten dat de weg naar Inebolu heel erg bochtig, steil en slecht begaanbaar is omdat ze ook daar met de weg bezig zijn, op grote stukken is zelfs geen asfalt meer te vinden. We krijgen het advies om via Senpazar naar Seydiler en dan Kastamonu te rijden. Goede raad is duur en we volgen het advies graag op.
Het is gelukkig weer strak blauw vanochtend en de buiten-thermometer staat al weer op 20 graden, afgelopen nacht was het wel héééééél fris buiten, 10 graden! We rijden over een goed begaanbare, brede weg door de bergen, dat hebben we de afgelopen dagen wel anders meegemaakt en hoe verder we van de kust afkomen, hoe hoger de bergen worden, mooi!!! Langzaam stijgt de weg naar en hoogte van 945 en dan kunnen we aan de eerste afdaling beginnen. Diepe, brede dalen geven ons een wijds uitzicht, op de hellingen staat hier en daar een plukje huizen.
We dalen naar 378 meter om dan weer de volgende berg te nemen, het is weer met volle teugen genieten! Het is een gebied waar ’s winters sneeuw voorkomt dat zien we aan de verkeersborden die langs de kant van de weg staan, bij sneeuw, sneeuwkettingen verplicht! Het is relaxed om hier te rijden, de hellingen zijn niet al te steil en de bochten lekker ruim en tot aan Seydiler komen we weinig tegen, af en toe een auto of een vrachtwagen, een paar mensen die gras snijden, een koeienhoedster met een paar koeien en een eenzame wandelaar.
De dorpjes Senpazar en Seydiler stellen niet zo heel veel voor, wat woonhuizen, een winkel, een benzinepomp en natuurlijk een Moskee of gebedshuis. Het is overal opvallend schoon en zo te zien is het geen arme streek.
Tussen Agli en Seydiler rijden we op een hoogvlakte, ruim duizend meter hoog, hier wordt het e.e.a. verbouwd, zien we omgeploegde akkers en regelmatig groepjes koeien met of zonder een begeleiding.
Ook in deze omgeving zijn ze de weg aan het verbreden van twee naar vier rijbanen, het gaat goed in Turkije! We rijden dwars door Kastamonu (93400 inwoners) dat tussen twee bergketens ligt in een bosrijke streek en op een hoogte van bijna 800 meter. In deze stad verbood Atatürk in 1925 het dragen van een fez. In het huis waar dat gebeurde is nu een klein museum gevestigd. Voor wie het niet weet; Atatürk was de grondlegger van het moderne Turkije. Op het hoogste punt van de stad zien we de restanten van een citadel.
Na Kastamonu rijden we richting Ilgaz en zoeken een plekje voor de lunch, we stoppen bij een kleine Moskee met een houten minaret, erg leuk om er even door de ramen naar binnen te gluren. Achter de Moskee staat een stenen gebouwtje met in het midden een put gevuld met bronwater, aan de buitenkant van de put zitten een paar kranen, hier kunnen de gelovigen hun handen en voeten wassen voor ze de Moskee binnengaan, er is zelfs een handdoek aanwezig!
Onze volgende stop is in het Ilgaz Milli Parki, we weten dat het er is, hebben we op de kaart gezien, maar hebben geen coördinaten, we zullen dus even moeten zoeken.
Langzaam maar zeker stijgen we naar steeds grotere hoogte, op het hoogste punt zitten we op 1851 meter. Het park vinden is echt niet moeilijk, het staat met grote borden aangegeven, al van ver zien we op grote hoogte iets schitteren, zal wel een restaurantje o.i.d. zijn. We moeten een poort door en 15 TL betalen en dan mogen we het park inrijden en een plekje zoeken.
Als eerste komen we terecht bij een resort, maar daar mogen we beslist niet naar binnen. De portier, die overigens geen woord over de grens spreekt, maakt ons duidelijk dat we op de parkeerplaats en klein stukje terug mogen staan. Wij vinden dat niks en rijden door naar boven waar we uiteindelijk bij de stoeltjeslift terecht komen. Bij één van de restaurantjes staan mensen buiten en we vragen of we op de parkeerplaats bij de lift mogen overnachten. Geen probleem!! en weer hebben we een hele bijzondere plek!
We gaan eerst maar even op het terras van het restaurant zitten om iets te drinken en zien tot onze verbazing dat de lift nog werkt ook. Siem en Johan trekken de wandelschoenen aan en gaan lopend naar boven, Aria, Franka, Ineke en ik gaan met de stoeltjeslift naar boven en hopen de mannen daar te verrassen. Helaas, de mannen zien we in geen velden of wegen, maar wij hebben wel een schitterend uitzicht over de hele streek. Magnifiek!!!
WOENSDAG 12 SEPTEMBER
We hebben geweten dat we overnachten op 1854 meter, was het de vorige nacht 10 graden, afgelopen nacht daalde het kwik naar 8 graden, brrrrrr, we zijn vroeg onder het warme dekbed gekropen en hebben vanochtend de kachel even aangehad, 12 graden in de camper is wel een beetje erg fris! Vandaag rijden we richting Ankara, gaan in Gölbasi, ten zuiden van Ankara, naar een camping, morgen willen we Ankara bekijken. Op de 765, een mooie en zeer rustige vierbaansweg mag ook langzaam verkeer rijden, we passeren o.a. een shovel en een wals!
We rijden op 1200 meter hoogte en het landschap verandert langzaam, het gebied waar we gisteren doorheen reden stond vol met bomen, vooral dennen, nu wordt de begroeiing minder en de bomen kleiner, nog wel veel groen maar ook veel dorre plekken met geel gras waarin de loslopende koeien toch nog iets eetbaars proberen te vinden. Toch heeft ook dit landschap z’n eigen charme. De dorpjes op de route zien er weer rommeliger en verwaarloosder uit en ook in de bermen ligt weer plastic, jammer, we hebben gisteren gezien dat het ook anders kan!
Het is volop meloenentijd in Turkije, overal langs de kant van de weg staan kraampjes of trekkers met aanhangers vol met meloenen die hier op het land worden gekweekt, Simon noemt het de “Meloenenboulevard”! Natuurlijk stoppen we bij één van die plekjes om een paar meloenen te kopen. We krijgen vier grote meloenen voor 5TL en dat is omgerekend € 2,25, daar koop je in Nederland één meloen voor!!
Het hart van het Aziatische gedeelte van Turkije wordt gevormd door de Anatolische hoogvlakte met dorre steppen die worden omgeven door interessante berggebieden. Het is een vruchtbaar gebied, er wordt dan ook van alles verbouwd; tarwe, meloenen, tomaten, uien, maïs, druiven, appels, aardappelen, enz. De graanoogst is inmiddels binnen, de akkers zien er glad geschoren en goudkleurig uit en er blijft niks liggen, zie je in Nederland op maïsvelden nog wel restanten liggen, hier niet, alles wordt gebruikt!
Hoe dichter we bij Ankara komen hoe drukker het wordt, er komt steeds meer verkeer. Gelukkig gaan we met een grote boog om de stad heen en mijden daardoor de stadsdrukte. Rondom de stad ziet het er allemaal erg droog uit, het groen is bijna te verwaarlozen, de kleuren geel en bruin overheersen. Even voor half drie arriveren we bij Hotel camping Ulasan in Gölbasi, een prima plekje met een mooi uitzicht op een meer en een goede uitvalsbasis voor ons bezoek aan Ankara. Voor 35 TL per nacht heb je prima plek, stroom, douche, toilet, zwembad en Wifi.
Wat een prachtige plek en wat een faciliteiten! In het Hotel is het erg rustig en geen van de gasten is aan het zwemmen zodat wij het hele zwembad voor ons alleen hebben, wat een verwennerij! We nemen het er goed van, zwemmen, zonnen en maken gebruik van de ligbanken met kussens, heerlijk en na afloop lekker onder een warme douche met een heerlijke harde straal. Met verbazing zien we nog een camper de plek oprijden, we zijn nu 18 dagen in Turkije en hadden tot nu toe wel geteld 4 campers gezien en dit is de vijfde.
Voor we aan het dagelijkse borreluurtje kunnen beginnen wordt eerst één van de meloenen “geslacht”. Siem heeft in Edirne de kunst afgekeken van de beheerde van de school en is er inmiddels zeer bedreven in, in een mum van tijd heeft hij het voor elkaar en zitten we lekker te smullen, we noemen hem dan ook onze “Meloenenslachter”.
DONDERDAG 13 SEPTEMBER
Om half tien stappen we met z’n allen in twee taxi’s en laten ons naar Ankara brengen en afzetten bij “Anit Kabir”, het Mausoleum van Kemal Atatürk dat op een heuvel aan de westzijde van de stad pronkt. Het mausoleum wordt zeer streng bewaakt door militairen. Wil je naar binnen dan moet je je paspoort laten zien, je naam wordt geregistreerd en je tas moet je in bewaring geven, zo staat dat in ons boekje, in werkelijkheid ga je door een detectiepoortje en mag je je handtas, nadat er in is gekeken, gewoon meenemen.
Aan het einde van de oprijlaan begint de 250 meter lange promenade omgeven door uit steen gehouwen leeuwen. Aan het einde van de promenade leiden enkele trappen naar een groot betegeld plein, het centrum van Anit Kabir, achter een rij zuilen is de graftombe van Ismet Inönü, een strijdmakker van Atatürk in de onafhankelijkheidsoorlog. Na de dood van Atatürk was hij de eerste premier van de Turkse regering. Elk heel uur vindt de wisseling van de wacht plaats en dat is altijd even leuk om naar te kijken.
De hele oostkant van het centrale plein wordt in beslaggenomen door het Atatürkmuseum waarin o.a. de garderobe, een grote fotocollectie, serviesgoed en schrijfgerei te zien is. Het grafmonument van Atatürk is opgetrokken uit wit marmer, gesteund door 40 zuilen die ruim 20 meter hoog zijn. De 40.000 kilo zware, ietwat bombastische, sarcofaag van Atatürk bevindt zich onder het met gouden Turkse motieven gesierde plafond. Het witmarmeren graf ligt achter een fraai bewerkt traliewerk.
Na het mausoleum bezoek nemen we een taxi naar de oude stad, we laten ons afzetten bij het Anatolisch museum en dan is het even zoeken, we willen naar de bazaar en met hier en daar wat vragen vinden we het, we moeten een aardig stukje steil omhoog voor we het gevonden hebben. Smalle straatjes met aan beide zijden kleine, erg leuke winkeltjes waarin van alles en nog wat aan de man gebracht wordt is een stuk gezelliger dan de bazaar in Istanbul! In de bazaar wordt nog veel “tiftik” verhandeld, tiftik is de zijdezachte wol van de langharige angorageit.
Ankara, de hoofdstad van Turkije, is een oude en tegelijk een jonge stad. Haar geschiedenis begint al ruim een millennium voor Chr., maar pas in de 20ste eeuw heeft zij zich ontwikkeld tot een metropool. In oktober 1923 benoemde Atatürk de plaats officieel tot hoofdstad van het land. Ankara heeft de reputatie van een voor toeristen oninteressante stad en daar is niets te veel aan gezegd. het is een vieze, stoffige stad waarboven een enorme laag smog hangt. Als je er een keer geweest bent hoef je nooit weer!
Ankara oogt door de moderne gebouwen en de brede boulevards bijzonder westers, toch is de moderne aanblik voor een groot deel schijn. Een groot deel van de stadsbevolking woont in gecekondular (wijken vol zelfgemaakte, eenvoudige huisjes). De naam gecekondular betekent letterlijk “in één nacht gebouwd”. Een wet bepaalde namelijk dat een huis dat in één nacht was gebouwd, niet mocht worden afgebroken, grote groepen immigranten van het platteland bouwden zo hun eenvoudige optrekjes aan de rand van de stad.
Aan het eind van de bazaar eten we nog ergens en broodje Kebab, laten ons dat weer goed smaken en gaan dan op zoek naar taxi’s die ons weer naar de campers kunnen brengen. Er zijn taxi’s genoeg en door hun gele kleur vallen ze goed op, het is dus snel geregeld. Eenmaal bij de campers liggen de meesten van ons al weer snel in het zwembad om af te koelen, in de stad was het 32 graden! Wat is het toch heerlijk, een camperplek met een zwembad op “kruip” afstand!
VRIJDAG 14 SEPTEMBER
Vandaag gaan we naar Cappadocië, het gebied dat heel hoog op ons verlanglijstje staat tijdens onze rondreis door Turkije.
Uit ANWB Goud
Aan de voet van de vulkaan Erciyes Dag (3916 m) en Hasan Dag (3268 m) ligt één van de grootste toeristische attracties van Turkije. Het sprookjesachtige gebied, met rotsen in de vorm van puntmutsen en zogeheten “pericaba’s” (letterlijk feeënschoorstenen), ondergrondse steden en mysterieuze schuilkerkjes, trekt elk jaar meer bezoekers. Er is bijna geen toeristenfolder over het land zonder foto’s van de wonderlijke tufsteenformaties. Het gebied draagt interessante sporen van duizenden jaren bewoning.
Tijdens de late fase van het Tertiair, ongeveer 15 miljoen jaar geleden, heerste in Cappadocië een grote vulkanische activiteit. Tientallen grote en kleine vulkanen spuwden hun as en lava uit over dit gebied. Vele eeuwen lang hebben de vulkanen witte, grijze en roze as uitgestoten, zo af en toe afgewisseld met lava, dat de as tot een zacht, poreus gesteente (tufsteen) wist samen te persen. Toen de vulkanen waren gedoofd begon de vorming van de merkwaardige formaties zoals ze nu nog te zien zijn.
Om negen uur zijn we er weer helemaal klaar voor en gaan we weer op ontdekkingstocht. Onze eindbestemming van vandaag is Göreme ongeveer 270 kilometer ten zuidoosten van Ankara, een stadje in het hart van Cappadocië. We rijden via Kirsehir dat in de middeleeuwen het centrum werd van de Ahi-broederschap. De morele en sociale idealen van deze Moslimbroederschap speelde een belangrijke rol in het spirituele en politieke leven in de Anatolische steden.
Het lijkt wel of het hele Turkse wegennet op z’n kop staat, ook hier wordt van een tweebaansweg een vierbaansweg gemaakt, sommige stukken zijn al klaar, op andere plekken is men nog volop aan het werk, afwisselend rijden we of op gladde wegen, of we rammelen bijna de camper uit en ook al zijn de wegen vierbaans dat wil nog niet zeggen dat ze erg glad zijn. Één voordeel heeft het wel, we komen nu nog af en toe door de kleine dorpjes, als de wegen klaar zijn ga je om de kleine dorpjes heen en zie je nog heel weinig meer van het Turkse plattelandsleven.
Met verbazing kijken we naar de tentenkampjes die hier langs de weg staan en waarin mensen lijken te wonen, we denken dat het seizoenarbeiders zijn met hun hele familie, die daar waar werk te vinden, zich installeren, het ziet er allemaal heel armoedig en erg vies uit.
Een mooie route is het niet, zelfs een beetje saai en veel van hetzelfde, maar ja je moet wat om van het ene naar het andere punt te komen.
Een leuke onderbreking van deze tot nu toe ietwat saaie reis vinden we in Hacibektas, gelezen in ons informatieboekje dat daar een mooi museum is. Al snel zijn we op de goede plek en gaan daar eerst een broodje eten. Terwijl we zitten te eten gilt Franka: “Minke foto!”! Over de stoep komen twee vrouwen en twee kinderen aan wandelen met aan een touw een langharige angorageit en dat leggen we natuurlijk weer even vast voor de site.
Na de lunch lopen we het stadje in. Aria, Franka en ik gaan het klooster bekijken. In de 14de eeuw vestigde zich Haci Bektas Veli hier en stichtte de Bektas Sufi-orde. De dansende Derwisjen volgden de dogma’s van liefde en humanisme en leefden in dit klooster dat tevens een mausoleum en een moskee omvat. Het complex is als museum opengesteld voor publiek. Een heel mooi authentiek complex met prachtige muur- en plafondschilderingen, in het mausoleum liggen diverse mensen opgebaard waaronder, in een aparte ruimte, de oprichter.
Rondom het klooster staan de gebruikelijke toeristenstalletjes waar je o.a. verfijnde onyxsouvenirs verwerkt in armbanden en ringen, sjaaltjes, zilveren potjes en kannetjes kunt vinden, ook liggen er op diverse kraampjes zakjes snoep. We zien dat een Turkse familie alle zakjes van een bepaalde soort in één keer opkoopt, die moeten dus wel erg lekker zijn! Aria koopt zo’n zakje op een andere kraam en laat iedereen proeven, we zijn allemaal om en iedereen gaat met een zakje snoep terug naar de camper.
Aan de rand van Gulsehir zien we voor het eerst de bijzondere rotsformaties en na Uchisar is het helemaal prijsschieten en zitten we er ineens middenin, overal om ons heen schieten de feeënschoorstenen als paddenstoelen uit de grond.
We gaan op zoek naar een camping, als eerste kijken we bij Panorama camping, ongeveer 1 kilometer voor Göreme, we zijn niet enthousiast, het is er erg stoffig en als je naar het stadje wilt moet je behoorlijk dalen, en als je terug gaat klimmen, langs de doorgaande drukke weg.
Als tweede kijken we bij Aqua Camping maar die ligt ook te ver van het centrum vinden we. Midden in het stadje hadden we ook een camping gezien, daar konden we niet zo snel stoppen. We besluiten dat één camper even terug rijdt om te gaan kijken bij die camping. Simon brengt de vrouwen naar die camping en die gaan beslissen welke camping er wordt gekozen, de keuze is snel gemaakt, Camping Dilek heeft alles in huis wat we willen, ligt in het centrum, heeft een zwembad en Wifi en niet onbelangrijk een wasmachine, daar zijn we inmiddels wel aan toe.
We installeren ons op deze kleine, gemoedelijke camping die pas een jaar geleden geopend werd en waar alles volgens de chef mogelijk is. We bedingen een prijs voor minimaal vier dagen en dat is zeker niet ongunstig, omgerekend betalen we ongeveer
€ 11.25 per dag. Bij de inschrijving krijgen we thee en koffie aangeboden, het is maar wat je wilt. De camping heeft speciale prijzen voor diverse activiteiten van een dagje Cappadocië, een Turkse avond, een Derwisjen ceremonie tot een ballonvaart en dat allemaal met speciale korting!
Regelmatig realiseren we ons dat het toch wel heel bijzonder is om in dit land rond te kunnen rijden en het mooiste, we genieten er met volle teugen van!
ZATERDAG 15 SEPTEMBER
Gisteravond nog met z’n allen naar het gezellige, maar wel erg toeristische, stadje geweest en lekker gesnuffeld bij allerlei winkeltjes. We gaan nog wel een keer terug, hebben toch wel een aantal mooie dingen gezien die we nog graag bij daglicht willen bekijken.
Vanochtend werden we om zes uur gewekt door de opstijgende ballonnen. Siem, Franka en ik zijn het bed uit gegaan om te kijken. Wat een spektakel, op een gegevens moment hingen er meer dan 60 ballonnen in de lucht. GEWELDIG!!!!
Vandaag blijven we een beetje rond lummelen op de camping, een zogeheten relaxdag, lezen, internetten, zwemmen en een rondje door het dorp met Ineke en Aria. Siem, Franka en Johan zijn het actiefst. Johan gaat de omgeving op de e-bike verkennen en Siem en Franka gaan wandelen in het “Göreme Open-Air Museum” dat dicht bij de camping ligt.
De wasmachine maakt vandaag overuren, iedereen heeft voldoende om een paar wasmachines te vullen, we zijn dus nog wel even bezig, de wasmachine is niet de snelste.
Onze grote wens om met een ballon boven Cappadocië te varen gaat hopelijk morgen in vervulling, via de campingbeheerder hebben we tickets gekocht en als alles naar wens verloopt en de weersomstandigheden gunstig zijn gaan we morgen rond zes uur ’s ochtends het luchtruim in. Een week voor ons vertrek hebben we onze verjaardagen gevierd en aan onze gasten gevraagd geen cadeau’s mee te nemen maar een bijdrage te doneren voor deze ballonvaart, iedereen vond het een hartstikke leuk idee en ze hebben dan ook allemaal heel gul gegeven!
Lees verder week 5
