We gaan verder naar het westen en volgen de schitterende en afwisselende kustweg langs de Middellandse Zee, zo rijd je op zeeniveau en een ander moment zit je er ruim 150 meter boven. De weg gaat afwisselend langs de grillige kustlijn en door de bergen en ook hier wordt de weg verbreed naar vier banen. Gisteren gehoord dat de weg in 2014 klaar moet zijn! We begrijpen het niet zo goed, er is hier erg weinig verkeer, zou het dan zomers zo veel drukker zijn? 
In Aydincik lassen we een koffiepauze in en zien zeker twintig Nederlandse campers voorbij komen, omdat één camper stopt komen we te weten dat die campers met “Vagebondreizen” op pad zijn en een tour door Turkije maken net andersom dan wij doen. Opvallend zijn hier de vele honderden kassen, op de vraag of iemand weet wat ze hier verbouwen antwoord Ineke: “Ze kweken hier stenen” en daar lijkt het inderdaad op, de kassen zijn allemaal leeg.
Dichter bij Anamur zien we wel gevulde kassen, deze keer met bananen en je raadt het al, langs de weg staan allemaal stalletjes met …… jawel ……….bananen, bananen en nog eens bananen. Zo’n zeven kilometer voor Anamur stoppen we bij de 13de-eeuwse burcht “Mamure Kalesi”, de grootste burcht aan de zuidkust van Turkije. We betalen 3TL entree en krijgen een gids mee die ons bijna alle hoeken, gaten en mooie doorkijkjes laat zien die er zijn. Toch wel leuk, op deze manier zie je veel meer dan als je alleen zo’n ruïne ingaat.
Uit Globe reisgids:
Mamure Kalesi werd al in de 3de eeuw gebouwd door de Romeinen. Later werd het een toevluchtsoord voor piraten. Een heerser van het Turkmenische nomadenvorstendom Karaman bouwde in de 13de eeuw de drie binnenplaatsen die door vestingmuren van elkaar gescheiden zijn. Later werd de burcht ingenomen door de Karamaniden, ruige nomaden die van comfort hielden, zij maakten een bronhuis, een badhuis en natuurlijk een Moskee. Een schitterende burcht juist omdat hij nog niet tot de allerlaatste steen is gerestaureerd, maar deels in puin ligt. 
Na de bebouwde kom van Anamur slaan we linksaf richting zee, het is dat we de coördinaten ingegeven hadden in onze navi, anders waren we er zo voorbij gereden. We kunnen de aangegeven plek niet vinden en rijden verder langs de kust, we zien een mooie vlakke parkeerplaats bij een restaurant en gaan daar vragen of we er mogen staan. Na wat heen en weer gebel met de chef komen we overeen dat we er voor 20 TL een nacht mogen staan, hebben hier stroom en de beschikking over een douche en toilet. 
Je maakt hier ook van alles mee, zijn we met z’n allen aan het zwemmen komt er een vissersbootje voorbij, we zwaaien heel vriendelijk naar de mensen aan boord en één van de mannen laat ons een vis zien en we wenken dat we wel vis willen. De boot wordt gedraaid, het anker wordt uitgegooid en één van de mannen komt al zwemmend met een bak vis naar de kant. We hebben het voor het uitzoeken, nemen vijf flinke vissen, daar hebben we met z’n allen genoeg aan en Simon en Ede gaan de vis schoonmaken. Hebben we ooit zulke verse vis gegeten?? 
’s Middags gaan we met Johan en Aria op de fiets naar Anamur, hebben een grote Chineesachtige winkel onveilig gemaakt en de site weer bijgewerkt in een internetcafé. Bij het Hotel waar we geparkeerd staan hebben ze ook internet maar daar lukte het updaten niet. Aan het begin van de avond komen de bakplaatjes te voorschijn, wordt de vis gebakken en iedereen zit lekker te smullen! We zitten nog tot laat in de avond buiten, het is dan nog steeds 26 graden, in Nederland is het 6 graden!!
MAANDAG 24 SEPTEMBER
Verder naar het westen staan ons, op de kaart te zien, een paar flinke hellinkjes te wachten, eerst één van 10 tot 15% er op en er af en dan één van 15 tot 20% er op en er af, we zijn benieuwd! Voor we zover zijn gaan we eerst terug naar Anamur inkopen doen bij de Migros en niet alleen onze koelkast moet gevuld worden, ook onze portemonnees zijn ook bijna leeg! We moeten ook nog tanken en dat is schrikken, de diesel is hier één TL duurder dan in het binnenland, scheelt toch al snel 45 eurocent per liter!!!!!
Dan zijn we eindelijk zover om verder te rijden, vandaag rijden we met drie campers, Aria en Johan blijven nog even in Anamur, willen daar op de fiets de omgeving verkennen en komen later vandaag naar de volgende overnachtingsplek. Door de aanleg van de nieuwe vierbaansweg, die gedeeltelijk over de oude weg gaat en op andere plekken dwars door de bergen met tunnels, gaat wel een stukje charme verloren van de mooie slingerroute, de bochten gaan er helemaal uit en dat is nou net wat wij zo mooi vinden. We hopen van harte dat de oude weg bereidbaar blijft. 
Opeens komen er een zestal motoren de mocht om suizen, ons hart gaat sneller kloppen, want ook motorrijden vinden we erg leuk om te doen en dit is er bij uitstek een geschikte weg voor. Ineke roept ook al door de bak “Dit is ook heel mooi!”, Ede heeft namelijk ook een motor net als Simon. Net als gisteren is het vandaag ook weer druk met campers op de route, we hebben niemand gesproken maar we denken dat het de georganiseerde NKC reis is die hier om deze tijd rondrijdt.
Van de eerder genoemde stijgingspercentages hebben we weinig gemerkt, het viel allemaal reuze mee, we hebben alleen maar onze ogen uitgekeken, wat is dit een adembenemende mooie route, onze ogen staan op “stokjes”! In een groot dal bij Antili staat het werkelijk helemaal vol met bananenbomen, sommige in kassen maar de meesten in de openlucht, hier en daar staat er een huisje tussen, zoiets hebben we nog nooit gezien! In de omgeving van Gazipasa zijn het de aardbeienvelden die opvallen. 
Midden in Gazipasa slaan we linksaf richting de kust en al snel hebben we aan de hand van de coördinaten de camperplek gevonden die aan het eind van een doodlopende weg ligt, achter ons de rotsen en voor ons het strand en de zee. Geweldig!! Er staat een restaurantje en de eigenaar komt ons welkom heten en geeft aan hoe we het beste de campers neer kunnen zetten. We mogen van alle faciliteiten gebruik maken en het kost helemaal niets!! Waar maak je dat nog mee?
De rest van de dag, jullie raden het al, genieten we van de zon die er ook vandaag weer bij is, het strand, de zee en het uitzicht! ’s Avonds kunnen we weer sinds tijden genieten van de ondergaande zon die in de zee verdwijnt en dat is toch altijd weer fascinerend.
DINSDAG 25 SEPTEMBER
Wat hebben we weer een schitterende plek te pakken en van het nabij gelegen restaurantje mogen we overal gebruik van maken: water, douche, toilet, de ligbedden op het strand en er is ook nog Wifi waar we gebruik van mogen maken! ’s Ochtends gaan er een aantal op de fiets naar het dorp, verder wordt er wat gekletst, gelezen, gezwommen en gesnorkeld. Siem en Johan waren al een hele poos op zoek naar een snorkelsetje, eindelijk hebben ze er één gevonden, maar t’is moeilijker dan ze dachten, ze hebben regelmatig de mond vol water!
WOENSDAG 26 SEPTEMBER
We blijven nog een dag in Gazipasa. Vandaag gaat iedereen op de fiets weg, de ene helft maakt een lange fietstocht en de andere helft gaat het stadje beter verkennen. Er zijn een aantal leuke winkeltjes, er wordt van alles gekocht, badpakken, korte broeken etc. en het meest opmerkelijke waar iemand mee terugkomt is zo’n broek met een kruis dat tussen de knieën hangt, volgens de koper van die broek zit het nog lekker ook, alleen er mee fietsen lukt hem nog niet zo goed. DONDERDAG 27 SEPTEMBER
FEEST VANDAAG, SIMON IS JARIG!! Gisteravond laat hebben onze medereizigers de camper nog versierd met ballonnen, wij lagen al in bed en hoorden een paar ballonnen knappen, Simon wist natuurlijk niet wat er gebeurde en dacht dat we bekogeld werden, ook vannacht hoorden we nog een paar knallen, van de 15 ballonnen die zijn opgehangen waren er ’s ochtends nog maar 3 heel!! We gaan weer verder en willen vandaag naar een meer iets boven Manavgat, zo’n 115 km naar het westen, daar gaan we Simons verjaardag vieren. 
Vanaf Gazipasa richting Alanya zit je voor je er erg in hebt op de nieuwe vierbaansweg en dat was nou net niet de bedoeling, wij rijden liever de oude route langs de kust, er zijn helaas nergens afslagen zodat je niet bij de oude weg kunt komen. Al kilometers ver voor Alanya komen er steeds meer appartementencomplexen, je moet er van houden! Alle appartementen en hotels liggen hier rechts van de weg en de vakantieganger zal altijd naar de andere kant van de weg moeten om bij de zee te kunnen komen, er zijn gelukkig wel heel veel voetgangerstunneltjes. 
Rechts van de weg, hoog op en bergtopje zien we een mooi en groot Hotel, om bij de zee te kunnen komen, die aan de andere kant van de weg ligt, moet je eerst met een trap naar beneden, dan een loopbrug over die over de weg gaat, dan met de lift naar het steigereiland waar allemaal stoelen, ligbedden en parasols staan en als je het water in wilt moet je met een trap naar beneden. Je zal maar in zo’n Hotel zitten, geef ons maar een camper die we ergens direct aan zee kunnen zetten. 
Alanya, een bij veel Nederlanders bekend vakantieoord, laten we links liggen, houden niet zo van het toeristische gebeuren, zoeken liever een iets rustiger plekje op. Een grote zesbaansweg doorsnijdt Alanya, soms rijdt je zelfs op driebanen met vier rijen en de politie doet er even hard aan mee.
Ter informatie: Alanya heeft ruim 7 miljoen overnachtingen per jaar en het stadsbestuur heeft onlangs met trots gemeld dat Alanya meer dan 7% van alle toeristische inkomsten van Turkije boekt.
Na Alanya stoppen we voor koffie met Turkish Delight (Turks fruit) en als je jarig bent krijg je meestal cadeautjes, ook onze reisgenoten hebben een cadeuatje voor Simon gekocht! Nog kilometers ver na Alanya blijft het een toeristisch gebeuren, een onvoorstelbare hoeveelheid grote, luxe hotels, appartementen, speeltuinen, voetgangersbruggen over de weg, terrasjes, winkeltjes met waterattributen, disco’s enz. enz. Het authentieke Turkije, waar wij zo gecharmeerd van zijn, is hier ver te zoeken.
In de buurt van Manavgat gaat het even goed mis, de navi stuurt ons weer eens de verkeerde kant op en we komen terecht op steile en slechte wegen vol met gaten en dat willen we niet. Dan maar op een andere manier proberen. Eerst terug naar de doorgaande weg de D-400 en daar moet in ieder geval de waterval aangegeven staan en van daaruit kijken we wel weer verder. Het plekje aan het meer dat we zochten hebben we uiteindelijk niet gevonden, tot twee keer toe kwamen we in een dorpje waar de weg opengebroken was en moesten we terug. 
We gaan eerst even voor een lunchplekje, zetten de campers in Oymapinar langs de stoep en als we na het eten even verder kijken dan onze neus lang is zien we achter een gebouw een mooi parkje met picknickbanken en speeltuintje, een mooie plek voor vier campers met schaduw, er gaat een pad naar het meer en daar heb je een mooi uitzicht op het dorpje aan de overkant. We bedenken ons niet en verplaatsen de campers, er is niemand aan wie we kunnen vragen of we hier mogen staan, we doen het dus gewoon, mocht er nog iemand komen dan kan dat altijd nog.
Tijdens het borreluurtje komt de stoofpot weer te voorschijn en wordt er, ter ere van Simons verjaardag, een Indiase soep gekokkereld, naanbrood erbij en we zitten allemaal weer lekker te genieten, verrukkelijk! Wat weer een mooi plekje, we hebben niemand gezien die we iets konden vragen en voelden ons helemaal op ons gemak, er is een WC dichtbij, een vuilnisbak en drinkwater, meer hebben we als camperaars niet nodig!
VRIJDAG 28 SEPTEMBER
We waren vanochtend allemaal weer vroeg wakker (half zes), de omroeper van de moskee haalde ons allemaal uit onze slaap. Gelukkig was het snel weer stil en konden we rustig verder slapen. Om half negen staan we allemaal klaar voor de vertrek, nog even de campers verzorgen en dan weer op weg naar de volgende plek. Terwijl we bezig zijn de campers te verzorgen komen er twee mannen langs om te vragen of alles oké is.
Onze rit gaat vandaag eerst naar het oude amfitheater van Aspendos. Het in de tweede eeuw gebouwde theater is gemaakt van kalksteen en marmer afkomstig uit de directe omgeving en is het best bewaarde amfitheater uit de oudheid. De balkons, de decoratie van het podium en de akoestiek weerspiegelen een geniale architectuur. Op de negenendertig rijen zitplaatsen kunnen 15.000 toeschouwers plaatsnemen, het theater wordt nog steeds gebruikt voor concerten, toneelstukken en worstelwedstrijden. 
We waren altijd al erg onder de indruk van het grote theater in Epidaurus in Griekenland, dit theater is net zo geweldig, weliswaar een stuk kleiner, maar wel veel completer. Het is de entree van 15TL pp. zeker waard als daarmee zo’n theater voor latere generaties behouden kan worden. Na de koffie gaan we weer verder, nu met bestemming omgeving Citali. We gaan terug naar de D-400 en rijden dan richting Antalya, weer zo’n toeristenoord waar we niet op zitten te wachten, toch is het wel even leuk er met de campers door te rijden. 
Op het vliegveld van Antalya komen de meeste toeristen aan die zich in één van de vele “toeristenfabrieken” langs de kust gaan vermaken. Het is redelijk druk in de stad en als je moet stoppen voor een stoplicht is het grappig hoe mensen vanuit andere auto’s de aandacht proberen te trekken en je aanspreken, nog leuker is het dat een scooterrijder speciaal achter ons aankomt om te vragen waar we naar op weg zijn, als we dan zeggen Citali, weet hij te vertellen dat het daar heel mooi is. 
Na Antalya zien we diverse picknickplaatsen aan zee, als we er op willen rijden voor de lunch moeten we 40TL betalen en dat is wel wat erg veel voor een lunchplek. We gaan verder en zien bij de volgende picknickplaats de nog niet in gebruik zijnde nieuwe banen voor de vierbaansweg klaarliggen, voor ons een prima plek voor de lunchpauze. De beheerder van de picknickplaats die achter ons ligt komt nog wel even polshoogte nemen maar zegt niets. Weer op pad rijden we door een prachtig gebied met hoge bergen rechts van ons en links of ook bergen of de zee. 
Voor de degene die ons volgen op deze reis misschien niet zo leuk om te lezen, maar het is hier op dit moment ruim een keer zo warm als in Nederland en dat vinden wij wel lekker!! In Nederland brand de kachel en regent het, bij ons staat tijdens het rijden de airco op volle sterkte en de hele kleine wolkjes die af en toe voor de zon schuiven, vinden wij alleen maar heel aangenaam! Rond drie uur komen we aan op de camperplek in Cirali, een mooie plek direct aan het strand, de stoelen gaan naar buiten, de luifel gaat uit en we gaan met z’n allen afkoelen! ZATERDAG 29 SEPTEMBER
Gisteravond nog tot laat buiten gezeten, het terrein werd alleen verlicht door de volle maan en dat geeft toch een bijzonder sfeertje. Het was heerlijk rustig vannacht en vanochtend werden we nu eens niet gewekt door een minaret, maar door een haan die kraaide. We beginnen de dag met een ontbijtje in de schaduw. Het is de zoveelste mooie dag op rij, we zijn de tel kwijt en kunnen ons eigenlijk alleen nog maar zeer warme dagen herinneren, regen?? we weten niet meer zo goed wat dat is!
Tegen zessen gaan een aantal van ons op weg naar het eeuwige vuur van Olympos, een paar blijven bij de camper, Aria en ik kunnen de pittige klauterpartij in het donker niet aan en Ineke is er al eens geweest. Er gaat het pad omhoog naar de cultusplaats van Hephaistos, de kreupele god van het vuur die in Olympos als stadsbeschermer werd vereerd. Al duizenden jaren komen hier op meerdere plaatsen vlammen uit de grond, die gevoed worden door natuurlijke gassen in de bodem. Zou dit de oorsprong zijn van het Olympische vuur? Heel mooi om dit een keer te zien! Lees verder week 7
