ZONDAG 2 SEPTEMBER
Wat een heerlijke rustige nacht, we hoorden alleen het ruizen van de zee en dat was de afgelopen dagen in Istanbul wel even anders, daar hoorden we bijna de hele nacht door verkeer en pratende mensen op de boulevard.
We gaan weer rijden en als snel zien we een mooi plekje voor een koffiestop, even overwegen we hier te blijven staan maar besluiten uiteindelijk toch om verder te gaan, de meesten van ons hebben water nodig, we stoppen bij een tankstation, nemen diesel in en vullen onze watertanks.
Wat zijn de Turken vriendelijke en gastvrije mensen, het duurt even voor iedereen van voldoende water is voorzien, er zit bijna geen druk op de leiding, we krijgen allemaal een kopje thee aangeboden en dat niet alleen er worden ook nog stoelen aangesleept zodat we er bij kunnen zitten, super! Weer On Tour gaan richting Kandira, een werkelijk prachtige route en een goed te berijden weg die ons zigzaggend door een heuvelachtig landschap voert, het ene moment kun je heel ver kijken en even later rijd je tussen de bomen door.
We passeren een paar kleine dorpjes waar langs de kant van de weg vrouwen hazelnoten zitten te pellen, even verderop is een bruiloftsfeest aan de gang, de twee muzikanten staan op straat, dit is Turkije puur! Er wordt in deze streek van alles verbouwd, o.a. zonnebloemen, maïs, granen, diverse meloensoorten, etc.
Waar deze streek vooral om bekend is zijn de vele hazelnootkwekerijen, de oogst is inmiddels achter de rug en overal zijn ze bezig te de geoogste noten (machinaal) te verwerken.
In Kandira stoppen we voor de lunch en dan gaan we weer richting zee in de hoop ergens een mooi plekje te vinden waar we een paar dagen kunnen blijven.
As je zo rond rijdt zie je allerlei voor ons vreemde zaken die je in Nederland niet zo snel tegen zult komen, zo passeert ons een vrachtwagentje vol vrouwen en kinderen, ze roepen en zwaaien uitbundig naar ons, we zien een aantal totaal overwoekerde begraafplaatsen, een paars geschilderd huis en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
In Karusa rijden we naar de haven maar daar is geen plek voor vier campers dus rijden we verder. Net na de bebouwing van Karusa rijden we op goed geluk naar de zee en vinden daar een prima plek om een paar dagen te blijven, wel moeten we eerst de rotzooi opruimen die hier overal verspreid ligt, papier, glas, luiers, bierblikjes, sigarettenpeuken enz. maar dan hebben we een mooi plekje. We staan net voor een vakantiedorpje, daar staat een grote vuilcontainer en op het strand staat een douche die het ook nog doet. Prima plek dus!!!!!
Aan het begin van de avond komt er een boer langs op een trekker die Siem een fikse handvol hazelnoten geeft die nog in hun groene jasje zitten. Later op de avond, het is dan half tien en iedereen zit al binnen met de deuren en de ramen geblindeerd, komt er een gezinnetje, man, vrouw en kind, een tasje met hazelnoten brengen, wij hebben het deurgordijn nog open en ze komen naar ons toe, de hazelnoten zijn voor ons allemaal, of ik ze maar wil verdelen! We zijn helemaal verbaasd dat er mensen zijn die dit zomaar komen brengen.
MAANDAG 3 SEPTEMBER
Een stralende zonovergoten dag, zo’n 28 graden en een beetje wind, meer wensen we op dit moment ook niet, we vermaken ons o.a. met een goed boek. Ook vandaag worden we weer verrast, eerst zijn het een paar jongens die druiven komen brengen en later komt er een mevrouw iets zoets gebakkens brengen, geen idee wat het is maar het smaakt voortreffelijk. We willen graag iets terug doen maar dat wordt door de gastvrije Turken niet op prijs gesteld, ze zouden zelfs beledigd zijn als je dat zou doen.
Siem en Franka hebben vanochtend verderop op het strand gezien dat ze daar de hazelnotenoogst aan het verwerken zijn en natuurlijk gaan de anderen er ook even kijken. Leuk om te zien hoe de stapels geoogste noten door een machine van hun groene jasje worden ontdaan en daarna op grote plastic kleden te drogen worden gelegd. De mensen die daar aan het werk zijn bivakkeren er ook, er zijn kleine houten hutjes waar ze in eten en slapen. Jullie raden het al, ook nu weer komen we niet met lege handen terug, handenvol noten worden ons toegestopt.
Een Duits sprekende Turk die zomers in het vakantieparkje woont, biedt aan boodschappen voor ons mee te nemen van de bazaar, zeg maar wat jullie nodig hebben en ik neem het voor jullie mee. Franka wil graag en paar paprika’s, als de man terug komt heeft hij acht paprika’s, voor elk koppel twee, en betalen? hoe kun je het bedenken!! We worden uitgenodigd vanavond naar het park te komen daar is een zwembad en op het terras kun je een biertje drinken. Volgens hem is het de eerste keer dat er op deze plek campers staan en dat vinden ze heel bijzonder.
Er komen nog meer verrassingen, het echtpaar dat gisteravond de hazelnoten kwam brengen, komt nu met een emmer vol druiven en een emmer vol met pruimen en appels. Hoezo!!!
Even later komt er een vrachtwagentje aanrijden met in de laadbak drie mannen, acht vrouwen en zes kinderen. Ze mogen allemaal even het strand op rennen en dan is het weer snel de laadbak in. We willen graag een foto maken, maar dat mag niet zegt één van de mannen. Later komt hij er op terug en dan mogen we zoveel foto’s maken als we maar willen.
Franka laat de vrouwen de foto zien die ze van hen gemaakt heeft met de iPad, grote hilariteit! Het is erg moeilijk communiceren maar op de kaart laat één van de mannen zien dat ze uit Sanli Urfa komen en dat ligt heel dicht bij de grens met Syrie. De afgelopen dagen hebben ze alleen maar gereden, we vragen ons af of ze voor de situatie ter plekke op de vlucht zijn, maar dat krijgen we niet duidelijk. Wel is één van de mannen erg nieuwsgierig hoeveel vrouwen de Nederlandse mannen hebben, ik zeg één en hij lacht genoeglijk, hij heeft er drie!
DINSDAG 4 SEPTEMBER
We zijn heel benieuwd wat we vandaag weer mee zullen maken, we blijven in ieder geval vandaag nog op deze plek. We fietsen met Siem en Franka naar Karasu, een klein stukje over de doorgaande weg en dan langs het strand, onderweg bekijken we een paar plaatselijke supermarktjes om te kijken wat ze zoal te koop hebben, vullen de boodschappenmand en gaan met volle fietstassen weer verder. We komen uiteindelijk uit bij de haven en pakken daar een terrasje en laten ons een plaatselijke lekkernij goed smaken.
’s Middags nemen een aantal van ons een duik in zee, nou ja een duik, sommigen gaan kopje onder, een andere krijgt alleen z’n kuiten nat. De Zwarte Zee is een verraderlijke zee, het is er snel diep en er is een flinke onderstroming, het is oppassen geblazen!
Gisteren waren we door de Duits sprekende Turk al uitgenodigd om een duik in het zwembad van het vakantieparkje te komen nemen en de dames geven daar vandaag graag gehoor aan, het is weer warm of liever gezegd best wel een beetje heet en dan is een duik in het frisse water erg lekker!
WOENSDAG 5 SEPTEMBER
Net als de afgelopen drie dagen is het ook nu weer zwaar bewolkt als we opstaan, de afgelopen twee dagen was de bewolking na een uur helemaal verdwenen, vandaag is het iets hardnekkiger en duurt het twat lamger voor de zon te voorschijn komt. We gaan weer op pad, we hebben linksom en rechtsom de omgeving bekeken en gaan weer op zoek naar een nieuwe plek. Siem heeft op de lantaarnpaal een plakkaat geplakt waarop we de mensen bedanken voor hun gastvrijheid en vrijgevigheid.
We rijden verder langs de Zwarte Zee richting Akçakoca, nu nog een tweebaansweg maar over een paar jaar ligt hier zeker een vierbaansweg, overal zie je voorbereidingen daarvoor. Overal waar we om ons heen kijken zien we hazelnootkwekerijen en bergen hazelnoten en in de wijde omgeving zien we disverse rookpluimen, daar wordt het restafval gereguleerd verbrand. De mooie slingerroute is hier en daar wel wat smal en behoorlijk steil en dat is op zich geen probleem, alleen het losse grind kan problemen opleveren als je onverwachts zou moeten stoppen.
Net na Akçakoca houden we de dagelijkse koffiestop, hebben uitzicht op zee en op een behoorlijk donker gekleurd strand, zwart zand aan de Zwarte Zee!!!!!!
Vanaf hier tot aan Eregli is de vierbaansweg inmiddels klaar, de oude weg vormt de ene rijbaan en de nieuwe rijbaan gaat dwars door de bergen, we rijden door een flink aantal nieuwe, goed verlichte tunnels, maar helaas kunnen we nergens meer bij het strand komen, noodgedwongen gaan we weer verder.
We rijden dwars door Eregli, een vieze en rommelige industriestad, het is wel de eerste belangrijkste mijnbouwstad van Turkije, maar of je daar wijzer van wordt, ik weet het niet! Op de scheepswerf zien we alleen maar verroeste schepen liggen en we vragen ons af of die ooit in de vaart genomen zullen worden. Eregli telt meer dan 100.000 inwoners, hoe we dat weten? op bijna alle plaatsnaambordje staat hoeveel inwoners een stad of dorp telt!
Tot aan Zonguldak komen we niet meer op een tweebaansweg langs de kust, op de kaart zien we alleen maar een witte weg en dat durven we niet aan. Zonguldak is tegenwoordig een belangrijk centrum van de steenkoolproductie. We willen de stad snel door richting Kilimni, maar dat pakt anders uit, we willen naar een gele weg die langs de kust gaat en komen terecht op smalle en zeer steile straatjes en als je dan ook nog verkeerd rijdt zit je met samengeknepen billen als je dan ook nog weer terug moet zo’n hele steile helling op.
We rijden nog een keer verkeerd en moeten weer terug, gelukkig zien we in Kilimli al snel de zee. We gaan rechtsaf en komen bij een haventje terecht en daar zetten we de campers neer, genoeg voor vandaag, morgen gaan we wel weer verder!
Al snel hebben we weer contact met de plaatselijke bevolking en zijn geïnteresseerd of er een visrestaurantje in de buurt is. Ja hoor, de man heeft een vriend en die heeft zo’n restaurantje, dat wordt vanavond vis, of iets anders, eten!!
DONDERDAG 6 SEPTEMBER
We vervolgen onze route langs de Zwarte Zee kust. Het is marktdag in Kilimli en het duurt even voor we er door zijn. We hebben geen idee waar Zonguldak ophoudt en Kilimni of Catalagzi begint, langs de hele route is bebouwing zowel links als rechts van de weg, hoog tegen de berg op en lager richting de zee. Zo zitten we op zeeniveau en even later zien we de zee weer verder weg en ligt het in de diepte, stijgingspercentages van 10% of meer volgen elkaar in sneltrein vaart op. We hebben onderweg veel bekijks, mensen zijn enthousiast en zwaaien naar ons.
In Catalagzi moet er weer worden getankt, er komt een vrije Wifi binnen en terwijl iedereen de tank volgooit kan ik snel de site weer bijwerken en e-mail binnenhalen.
Eén mailtje heeft onze bijzondere aandacht, die van onze oudste zoon. We wisten al dat hij bezig was een internetwinkel op te starten en de site is nu online: http://www.sushitotaal.nl/ Een webwinkel voor alle spullen die nodig zijn voor het zelf maken van sushi. We maken graag van de gelegenheid gebruik even reclame te maken!
Na Catalagzi is de bebouwing afgelopen en rijden we verder door een prachtige omgeving, de ene helling hebben we nog niet gehad of de andere kondigt zich al weer aan. In de dorpjes waar we doorkomen zijn de wegen wel erg smal, gelukkig is er maar heel weinig verkeer. Op de hele route is op diverse plekken passeren totaal onmogelijk. Het is een adembenemende mooie route waar je wel stalen zenuwen voor nodig hebt.
Aria vatte het heel kort samen: “DIT IS AVONTUUR!”
In Filyos, bij de ingang van de rivier staat een oud verdedigingsfort. We volgen de rivier tot Caycuma en komen daar weer op de meer doorgaande weg de D-010 en rijden richting Bartin. Bartin is o.a. bekend om zijn houten huizen en het aardbeienfestival in het voorjaar. Volgens Homerus hebben krijgers uit Bartin tijdens de Trojaanse oorlog gevochten aan de kant van Troje. Inmiddels is de dagelijkse vroege bewolking weer helmaal opgetrokken en rijden we onder een strak blauwe lucht, buiten is het net als de voorgaande dagen 28 graden.
In Bartin nemen we de route naar Amasra en dat is volgens onze boekjes één van de mooiste steden aan de Zwarte Zee kust. Het ligt op een schiereiland gevormd door twee inhammen en dat willen we natuurlijk met eigen ogen zien. De boekjes hebben gelijk, het is erg mooi, maar wel toeristisch, in diverse straatjes zijn winkeltjes met veel goed bedoelde prullaria! Wij willen een paar ansichtkaarten voor de kleinkinderen kopen maar die zijn nergens te vinden, merkwaardig! Wel komen Aria en ik terug met een leuke kaftan.
Toch vind je ook nog wel een stukje historie in de stad en is het niet alleen maar toerisme wat de klok slaat. Op een rotsige kaap rijzen de wallen op van een Byzantijnse citadel, waarbinnen zich vroeger een kerk bevond, de kerk is nu omgebouwd tot Moskee. Rondom de stad had men een wal gebouwd, hiervan zijn nog enkele stukken bewaard gebleven evenals één van de toegangspoorten. Voorwerpen uit de geschiedenis van Asmara zijn te zien in het Archeologische Museum. We blijven in Asmara, hebben hier een mooi uitzicht op één van de twee baaien.
VRIJDAG 7 SEPTEMBER
Gisteravond werden we door diverse mensen aangesproken. Een Turks echtpaar met twee kinderen staat te drentelen bij onze deur, eerst denk ik dat ze komen bedelen maar al snel blijkt dat ze heel graag even in de camper willen kijken, zoiets hebben ze nog nooit gezien! Als dank kom ik, samen met de twee dochters, op de foto! Een Turkse Duitser, zelf een camperraar, tipt ons een mooi plekje aan het strand 10 kilometer verderop, daar rijden we vandaag naar toe. Hij heeft onze komst al telefonisch aangekondigd bij de burgemeester van het dorp!
Net voor we vertrekken komt een Turkse familie op de picknickbank voor onze camper ontbijten, ze vragen wel eerst aan ons of ze er mogen zitten, het moet niet gekker worden, wij als gast in hun land vragen ze om toestemming!!!! Natuurlijk vragen ze ons of we mee willen eten of anders iets van hun bladerdeeg gerecht willen proeven en dat laatste kunnen we niet weigeren, weer een ervaring met de gastvrije Turkse bevolking.
We hebben Bozkoy Plaj (2 km voor Çakraz) snel gevonden, een behoorlijke steile en bochtige weg brengt ons naar een mooi strand. De zon laat nog even op zich wachten, het is zelfs een beetje fris, staan we eindelijk aan een mooi strand en is het voorlopig te fris om in badpak te zitten, laat staan om in het water te gaan. Siem is de flinkste en neemt een duik maar is er al snel weer uit, brrrrrr het water is echt koud!!! ’s Middags is de zon er weer en gaan ook Franka en Johan kopje onder, de rest van ons kijkt toe en blijft lekker op het strand zitten.
ZATERDAG 8 SEPTEMBER
De afgelopen nacht heeft niet iedereen goed geslapen, de steile rit naar boven houdt de meesten van ons toch meer bezig dan we dachten. Ineke en Franka lopen naar boven om het eventuele verkeer tegen te houden zodat iedereen in een ruk door kan rijden, als je onderweg zou moeten stoppen betwijfelen we of we weer op gang kunnen komen. Zoals we toch al wel verwachten komt iedereen probleemloos de “kluft” op zoals Franka het noemt.
Op onze verdere tocht langs de Zwarte Zee rijden we vandaag richting Kurucasile dat bekend staat om de vissersboten die daar gebouwd worden. De mooie weg slingert bergje op en bergje af en ondanks dat het een doorgaande weg is, is de ondergrond is niet overal even goed, op sommige plekken is het zelfs erg slecht, zit het wegdek vol met kuilen en soms is er zelfs helemaal geen asfalt, dat heeft wel te maken met de aanlag van de vierbaansweg waar we het eerder al over hadden.
De dorpjes die we passeren zien er wel erg armoedig uit, we zien hier zelfs nog vrouwen met takken op de rug lopen, bepakte ezels enz.
In Kurucasile ziet het er allemaal iets beter uit, we hebben het idee dat dit dorp, dat overigens maar 1800 inwoners telt, een regionale functie vervult, er zijn veel supermarktjes, maar ook diverse winkeltjes met huishoudelijke artikelen. Er is zelfs een kapper en Johan laat zich kortwieken en dan bedoelen we ook echt kortwieken, voorlopig hoeft de schaar er niet meer in!
We parkeren de campers bij de haven, daar zijn de diverse werkplaatsjes waar de eikenhouten boten met de hand worden gemaakt, er staan een paar karkassen en dan kun je goed zien hoe zoiets in z’n werk gaat. Schitterend!
Als je het zou willen, zou je hier zo met de camper kunnen overnachten, niemand die je een strobreed in de weg legt en je hebt nog een mooi uitzicht ook.
Na de lunch rijden we toch verder en gaan richting Cide in de hoop daar een mooi plekje aan het strand te vinden, onderweg zien we in de diepte diverse mooie baaitjes liggen waar we jammer genoeg niet met de camper bij kunnen komen. De kronkelige weg biedt het ene spectaculaire uitzicht na het andere, er is gelukkig weinig verkeer, af en toe komen we een auto of een bus tegen, we hebben volop gelegenheid om om ons heen te kijken. Met verbazing zien we een bord waarop sneeuwkettingen staan afgebeeld, kennelijk heb je die hier ‘s winters nodig.
We stoppen even bij de Giderosbaai, ons boekje schrijft: “Deze baai zal door zijn schoonheid uw stoutste dromen overtreffen”, hij is mooi dat moet gezegd, maar wij vinden deze omschrijving een beetje over de top!
Zo’n twee kilometer voor Cide zien we een klein aangekleed strandje, er staan stoelen, ligbedden en parasols op het strand, er zijn twee hokjes waar ze iets verkopen en er is een WC en een douche. We rijden de campers het terrein op en installeren ons voor een paar dagen.
Lees verder week 4
