ZONDAG 16 SEPTEMBER
Om tien minuten over half vijf kakelt de wekker ons wakker, we moeten om vijf uur bij de receptie staan, daar komt een busje van de ballonorganisatie ons ophalen.
Klokslag vijf uur staan we samen met de campingmedewerker vol goede moed op het busje te wachten. “Busje komt zo, busje komt zo” is vandaag niet helemaal van toepassing. Het duurt zelfs drie kwartier voor er een busje komt, de camping-medewerker staat bijna op springen, hij is laaiend!
Uiteindelijk kunnen we toch vertrekken en rijden naar het terrein waar de ballonnen de lucht in gaan. Er staat een tafel met broodjes, plakjes cake, koffie en thee, de ontbijtservice! Omdat we zo laat aankomen moeten we ons broodje snel naar binnenwerken want dat mag niet mee de ballon in. Tien minuten later stappen we in een mandje samen met nog 8 andere passagiers. Wij zijn Ede en Ineke, Aria en Johan, Franka, Simon en Minke. Siem gaat niet mee, die heeft er geen zin in. Stom hoor, want het is hartstikke leuk!
Alleen al het opblazen van de tientallen ballonnen is een ervaring op zich. Het is nog donker en overal zie je de ballonnen oplichten als de gasbranders aan gaan. Fenomenaal!
Eenmaal los van de grond is het alleen maar genieten, af en toe varen we laag en heel dichtbij de feeënschoorstenen en andere rotsformaties, je kunt ze bijna aan raken en even later heb je uitzicht over het hele gebied. Smalle kloven, in de rotsen uitgehakt woningen en een klein dal met allemaal rechtopstaande kegels, Simon noemt het de “Viagravallei”!
Het mooiste van alles, ze kunnen de ballon een beetje sturen, niet de richting die ze gaan, ze zijn afhankelijk van de wind, maar ze kunnen de ballon draaien zodat iedereen alles kan zien en je niet over de hoofden van de andere passagier heeft hoeft te kijken.
De lucht hangt helemaal vol met ballonnen, we hebben geprobeerd ze te tellen, bij 80 geven we het op, er waren er nog meer dan gisteren. Als je bijna een uur in de lucht hebt gehangen wordt de landing ingezet en is de vlucht al bijna weer voorbij.
Het gaat veel te snel, we hadden nog wel een uurtje langer willen varen, het is zo’n bijzondere belevenis! De landing is een spektakel op zich, we moeten allemaal door de knieën en het hoofd binnen de mand houden en snel daarna voel je een lichte schok en sta je op de grond. Voor je het weet staat de volgwagen naast de ballon, de mand wordt door de pilote iets opgetild en door de crew op een aanhanger getrokken terwijl we allemaal nog in de mand zitten. Boven in de ballon gaat de parachutte open, dan kan de lucht ontsnappen en zakt de ballon in elkaar.
Terwijl de ballon wordt opgeruimd, wordt de champagnefles door de pilote flink geschud en krijgen we de champagnedoop en ook nog een glaasje van dat heerlijke vocht aangeboden. Als laatste krijgen we allemaal nog een officieel certificaat als bewijs dat we een ballonvaart boven Cappadocië hebben gemaakt. We bedanken de pilote voor de goede vaart en gaan samen met haar op de foto. De sponsoren die deze schitterende ballonvaart als verjaardagscadeautje mogelijk hebben gemaakt hebben we allemaal een persoonlijk bedankje gestuurd.
De rest van de dag is weer voor elk wat wils, de één gaat wandelen, de andere blijft bij de camper en weer een andere loopt het dorpje in voor een boodschapje of een snuffelrondje.
’s Avonds gaan we weer eens uit eten, Siem en Franka hebben een leuk authentiek restaurantje ontdekt dat gedeeltelijk is uitgehakt is het tufsteen en waar je echt Turks kunt eten. De meesten gaan voor het speciale menu met allemaal Turkse gerechtjes die in stoofpotten worden bereid. Ook het brood dat je krijgt wordt hier zelf gebakken in een op hout gestookte oven.
MAANDAG 17 SEPTEMBER
Vanochtend met Aria en Johan naar Derinkuyu geweest en daar één van de verborgen steden bezocht, een fascinerend stelsel van gangen en kamers onder de grond in de rotsen uitgehakt. In de 7de eeuw werden deze grotten gebruikt door duizenden Christenen (meestal zo rond de 4.000 personen), om te kunnen ontsnappen aan vervolgingen. Ze trokken zich tijdens de Beeldenstorm van Byzantijnen en andere invasies terug in deze veilige verborgen steden.
Aan alles was gedacht: kookplaatsen, wijnkelders, kruiken voor olie, grote persen, stallen, slaapvertrekken, voorraadkamers en men had bronnen geslagen voor de watervoorziening die niet van buitenaf bereikbaar waren, bijna beneden is zelfs een kruiskerk en een school. Een grote schacht zorgde voor verse lucht. We laten ons rondleiden door een gids en die vertelt niet alleen over wat we zien, maar geeft daarnaast ook een stuk informatie over hoe de mensen hier leefden. Zonder gids hadden we het nooit zo intensief beleefd.
De leefruimtes waren zo hoog dat men er rechtop in kon lopen maar de gangen naar de verschllende niveaus waren smal en erg laag, we moeten diep gebukt de trappen af willen we er door kunnen. Daar was goed over nagedacht, in die gangen zaten ook ‘deuren’, met grote molenstenen kon men de gangen afsluiten, in de molensteen zat een kijkgat waardoor men de indringers kon zien aankomen. Ze kwamen niet ver omdat ze alleen achter elkaar naar beneden konden lopen, zo konden ze één voor één worden uitgeschakeld.
In de ondergrondse stad van Derinkuyu kun je naar beneden tot niveau acht (54 meter diep), daaronder zijn nog vier niveaus maar die zijn in de loop van de tijd ingestort en niet meer bereikbaar. Er zijn meerdere ondergrondse steden in deze regio die allemaal met elkaar verbonden zijn door een tientallen kilometers lang gangenstelsel. Plantaardige olie zorgde in die tijd voor licht, nu hebben ze elektrische verlichting aangebracht voor de toeristen. Het blijft ongelofelijk hoe de mensen in die tijd het hier maandenlang uit hebben kunnen houden.
We pakken nog even een terrasje voor een kop koffie en hebben uitzicht op de ingang van de verborgen stad, langzaam maar zeker wordt de rij wachtenden groter, busladingen vol worden hier elke dag afgezet, wij waren er lekker vroeg en hebben het in alle rust kunnen bekijken.
Terug naar de camper zien we nog een mooi tafereeltje huisvlijt: een paar vrouwen die met de hand aan het spinnen zijn, als we vragen of we een foto mogen maken vinden ze dat prima, we laten nog even de foto zien en dat vinden ze wel erg grappig.
DINSDAG 18 SEPTEMBER
Voor de vierde dag op rij wakker geworden van de ballonnen die over varen, het is en blijft altijd weer spectaculair om te zien. Iedere dag gaan ze een andere kant op, vanochtend zagen we er een stuk of tien tegelijk, vanuit ons bed, boven het dakraam. Vandaag staat een wandeling door het bijzondere landschap op het programma, de ene helft gaat lopend naar Ushisar de andere helft gaat met de bus en ergens in Ushisar zullen we elkaar tegenkomen en dan zien we wel wie lopend teruggaat of de bus neemt. Ede doet geen van beiden, die gaat hardlopend de bult op.
We sms-en de wandelaars dat we op het centrale plein in Ushisar, naast de Moskee en bij een fontein zijn neergestreken en daar op hen wachten. Drie kwartier later komen ze aangelopen, ze hebben eerst in Göreme een half uur naar de ingang van de kloof gezocht en ook onderweg zijn ze een keer fout gelopen en daarom duurde het wat langer voor we ze zagen. Eerst maar even een terrasje gezocht en dan aan de wandel in de “Pigeon Valley”. Franka heeft de heenweg al gelopen en heeft het wel gehad, zij gaat met de bus terug.
De zes anderen gaan op pad voor een ruim één uur durende wandeling door een fabelachtig mooie vallei. We komen ogen te kort vooral ook omdat we voortdurend op moeten letten waar we onze voeten neerzetten, het is een smal zandpad met nogal wat losse steentje en hier en daar gaat het behoorlijk steil naar beneden. Op de vlakke stukken hebben we alle gelegenheid te genieten van deze bijzondere omgeving. Eenmaal terug in Göreme trakteren we ons zelf op een op, hoe kan het ook anders, broodje Kebab en een koel drankje.
Na terugkomst heerst er totale rust op de camping, we moeten allemaal even bijkomen van deze mooie ervaring en ieder doet dat op z’n eigen manier, maar bij de meesten gaan de beentjes omhoog! De dames vinden dat ze wel wat extra’s verdiend hebben na zo’n wandeling en gaan aan het eind van de middag, voor de tweede keer deze reis, naar de Hamam en laten zich daar lekker verwennen. Het gaat er wel iets anders aan toe dan in Edirne, het is een meer toeristische Hamam, maar ondanks dat genieten we weer volop!
Voorlopig zal dit wel de laatste keer zijn van de dagelijkse update van de site. Morgen verlaten we de camping en hebben geen idee wanneer we weer een vrije Wifi tegenkomen, maar als de mogelijkheid er is zal ik daar zeker gebruik van maken.
WOENSDAG 19 SEPTEMBER
Na vijf dagen Göreme gaan we weer On Tour, we zijn goed uitgerust en kunnen er weer helemaal tegen. Via Nevsehir en Aksaray rijden we naar Sultanhani. Langs de kant van de weg worden nu eens geen meloenen maar aardappelen en uien te koop aangeboden. Op de akkers ligt het nog vol met pompoenen, het oogsten van de pompoenpitten is, zoals het meeste werk hier, voor de vrouwen, mannen zitten op een terras, drinken thee en doen daar een spelletje.
Over een vlak en soms glooiend, wijds en dor landschap, de bijzondere natuur van Cappadocië ligt al weer achter ons, rijden we naar Sultanhani, één van de drukst bezochtste Karavanserais van Turkije. Deze traditionele Seldsjoekische karavanserai uit de 12-de eeuw, heeft een fraai bewerkt protaal met druipsteenmotieven, een binnenplaats voor de lastdieren en voor de handelswaar, in het midden is een Moskee en aan de randen simpele woon- en slaapvertrekken. Leuk om te zien hoe de mensen vroeger tijdens hun reizen overnachten.
We willen naar Karapinar, op de ene kaart staat er wel een weg aangegeven en op de andere kaart niet. Franka vraagt het aan een buschauffeur en volgens hem is er wel een weg en goed te berijden. Siem heeft als enige een TomTom (de andere hebben een Garmin)) die de bewuste weg wel aangeeft en gaat voorop. Ook deze route is niet erg inspirerend, dor en droog en toch zien we af en toe wel wat groene akkers. De boeren zijn druk bezig met het oogsten van de zonnebloemenkoppen die hier niet hoger zijn dan een meter.
We komen al snel terecht op een onverharde weg, alleen aan de grote stofwolken kun je zien waar je voorganger rijdt. Jammer dat we niet allemaal en bakkie aan boord hebben, hadden we even kunnen overleggen of we dit wel wilden. Wij hebben slechte ervaringen met dit soort wegen, je hebt geen idee hoeveel kilometer het nog zo blijft. Gelukkig blijkt er na een kleine twintig kilometer weer een verharde weg te zijn.
Aan het eind van de onverharde weg vinden we een mooi lunchplekje aan de rand van het dorpje Besci, een echt Turks plattelands dorpje met lemen huisjes. We zetten de stoelen onder een paar bomen, aan de keutels te zien is het een plekje voor de schapen en geiten, nu hebben wij hun plekje even ingenomen. Door het dorp trekt een herder met z’n schaapskudde en even later loopt er een man rond met een open laptop, zo achter gebleven is het hier nu ook weer niet!
Hoe verder we naar het zuiden rijden hoe groener het wordt, hier en daar zijn kleine dorpjes waar we overigens weinig mensen zien, ze zullen wel siësta houden, het is begin van de middag. We kunnen ons er alles bij voorstellen dat jongeren wegtrekken uit deze eenzame gebieden en hun heil zoeken in de grotere steden. In Karapinar raken we even het spoor bijster, de navi doet het even niet, gelukkig komt alles toch nog goed en hebben we de weg richting Karaman snel te pakken. In Hotamis stoppen we even en om wat af te koelen deelt Aria ijsjes uit, lekkerrrrr!
Ook vandaag lukt het weer een goede plek te vinden om te overnachten, we parkeren de campers in Islik, helaas een plek zonder bomen, we zullen het met de schaduw van de campers moeten doen. Het is werkelijk niet te filmen, we staan nog maar net of er komt al iemand iets brengen, deze keer is het lekkere koele karnemelk, wat weer een gastvrije ontvangst. De hele avond door hebben we bekijks, soms worden ze wel wat te opdringerig, één man is erg brutaal, hij pakt een glas wijn van tafel en drinkt er van.
DONDERDAG 20 SEPTEMBER
Gisteravond kroop iedereen al vroeg z’n eigen camper in, de opdringerige man bleef maar in de buurt van de campers rondhangen en had inmiddels een medestander gevonden, wij wisten de twee buiten te houden maar bij Siem en Franka waren ze binnen voor ze er erg in hadden en wilden eigenlijk wel mee-eten!!!! Siem heeft ze snel de camper weer uitgewerkt en daarna hebben we ze ook niet meer gezien.
We willen eigenlijk zo snel mogelijk deze grote zandbak verlaten en ons nestelen op een strandje aan de Middellandse Zee. Het is in deze omgeving erg stoffig, de fietsen zitten onder het stof en niet alleen buiten, maar ook in de campers zit het zand in alle hoeken en gaten. Alleen de doorgaande weg is hier verhard en de weggetjes in de dorpen bestaan alleen uit los zand, elk rijdend voertuig dat langs komt laat een stofwolk achter.
Rond kwart voor negen worden de motoren weer gestart en rijden we verder naar het zuiden. Het zanderigste gedeelte zijn we gelukkig snel uit, er is weer meer begroeiing, er wordt hier zelfs gesproeid op de akkers en hoe dichter bij Kararman hoe groener het wordt en ook komt er meer verkeer op straat, auto’s, trekkers, bromfietsen, karretjes op drie wielen, enz. Onderweg nog een paar grote schaapskuddes gezien begeleidt door herder en ezeltje.
We stoppen even in Karaman, er is markt en er is een BIM supermarkt, kunnen we onze voorraad weer aanvullen. We zijn de camper nog maar net uit en worden in het Nederlands aangesproken, er zijn drie mensen die in Nederland hebben gewerkt en twee van hen spreken heel goed Nederlands, de derde is heel slecht te volgen. Heel bijzonder hoe we ook hier weer hartelijk worden begroet en dan te bedenken dat wij Nederlanders over het algemeen niet zo erg aardig zijn tegen de Turken die in ons land wonen.
Op de markt hebben ze prima groente en fruit, zo mooi hebben we het nog niet gezien, ze hebben er zelfs sperziebonen en ijsbergsla, onze koelkost is weer goed gevuld. In de BIM supermarkt worden we in het Nederlands geholpen en dat is best wel handig, zo weten we nu ook wat Turkse karnemelk is, of het net zo smaakt als de Nederlandse moeten we nog maar even afwachten. Als de boodschappen opgeruimd zijn staat er een kopje thee op ons te wachten, ons aangeboden door de eigenaar van het theehuis aan de overkant van de straat.
Al snel na Karaman komen we in het Taurusgebergte, een stuk aantrekkelijker dan de zandbak van gisteren, alhoewel dat ook wel z’n charme had! Zo’n 20 kilometer voor Mut ligt aan de doorgaande weg het 5de-eeuwse kloostercomplex Alahan. Eigenlijk wilden we dat wel bekijken maar door de Duits sprekende eigenaar van de picknickplaats wordt ons dat afgeraden, het is een erg steile weg en er is op de parkeerplaats geen plaats voor vier campers. Vanaf het terras kunnen we het klooster, heel hoog tegen de berg aan, wel zien liggen.
Op de picknickplaats staan leuke overkappingen waarin we in de schaduw kunnen zitten eten en we besluiten spontaan daar neer te strijken voor een broodje. Er is keuze uit twee soorten, een broodje aardappel of een broodje kaas. In de “keuken” (zie foto) wordt het brood, een soort pannenkoek, gebakken en al snel komen de eerste “broodjes” op tafel. Het smaakt voortreffelijk en als we er aan toe zijn om af te rekenen zijn we helemaal verbaasd, inclusief drinken moeten we 48 TL afrekenen, omgerekend ongeveer 21 euro en dat voor acht personen!!
Vanaf zo’n 10 kilometer na Mut tot bijna in Silifke rijden we grote stukken evenwijdig aan de Goksu rivier, op de kaart is deze weg gemarkeerd als landschappelijk mooi en dat is niets te veel gezegd, het is echt een mooie route en soms moet je gewoon even stoppen en genieten van de prachtige natuur om je heen, we kijken diep de kloof in en ver beneden stroomt de rivier, wat een uitzicht! Terwijl we rond staan te kijken schuift er een wolkje voor de zon, we vinden het allemaal wel lekker even niet in de brandende zon.
Bij Silifke slaan we rechtsaf en volgen de kustweg richting Bozyazi in de hoop daar ergens een mooi plekje aan zee te vinden waar we met vier campers kunnen staan. De route die soms langs de zee en soms door het binnenland gaat is prachtig, we komen door kleine dorpjes. Het valt ons op dat de meeste oudere mannen hier een broek dragen waarvan het kruis tussen de knieën hangt. We zien weinig vrouwen op straat, één vrouwtje valt heel erg op, we denken dat ze haar leven lang met takken op de rug heeft gelopen.
Het duurt even voor we een geschikte plek hebben gevonden. Net na Yelilovacik zien we een plek aan het water met uitzicht op de haven en vijftig meter verder begint het strand. We parkeren de campers en vragen aan de eigenaar van het piepkleine restaurantje achter ons of we op deze plek mogen overnachten. Hij heeft geen bezwaar en als dank nemen we even plaats op zijn terras. Franka, Siem en Johan nemen een duik in zee en komen enthousiast terug. Het water is zeker 28 graden, dat moesten we morgen allemaal maar eens gaan proberen!
VRIJDAG 21 SEPTEMBER
Het is herfst in Nederland! Wij hebben een hele warme nacht achter ons, zakte het kwik de afgelopen weken ’s nachts onder de twintig graden, hier bleef het steken op 24 graden buiten en 28 graden in de camper, pfffffffff!!!! Bij de koffie horen we dat Johan en Aria vandaag 39 jaar getrouwd zijn en dat wordt gevierd met koffie en lekkere Turkse baklava. Aan het eind van de middag doen we het dunnetjes over en bij een jubileum hoort een cadeautje, we proosten op nog veel meer gelukkige jaren.
Vandaag de campers schoongemaakt, zagen er niet uit na de zandbak van de afgelopen dagen, ze glimmen nu weer als een k………....tje in de maneschijn. We hebben niet de hele dag gepoetst, hadden ook nog wel even tijd voor een verfrissende duik in zee. Franka had in Göreme een aardewerken stoofpot gekocht en die hebben we vandaag ingewijd. Kipfilet, diverse soorten groente, aardappelen, zuidvruchten in combinatie met Marokkaanse kruiden, aangevuld met rijst en gebakken aardappelen, heerlijk en zeker voor herhaling vatbaar!
ZATERDAG 22 SEPTEMBER
We blijven nog een dag in Yelilovacik, genieten van zon, zee en strand en tussendoor lekker in de schaduw met de e-reader of een goed boek op schoot.
Johan gaat naar de barbier om zich te laten scheren, Aria gaat met hem mee en maakt foto’s van het hele gebeuren. De baard wordt tweemaal geschoren, de nekharen verwijderd, de oorharen worden weggebrand en de wenkbrauwen geknipt. Stoer hoor!!!! Wie van onze mannen volgt dit voorbeeld? ik ben bang dat niemand Johan dit na doet.
Lees verder week 6
