ZONDAG 20 JULI
Gisteren was het een behoorlijke natte dag, vandaag ziet het er weer beter uit en beginnen we onze vijfde week met vooralsnog een mager zonnetje. Later in de ochtend wordt het weer bewolkter en in de loop van de middag vallen er toch weer een paar spetters. Terug bij de kust is het gelukkig al weer droog. We volgen eerst nog de Cromarty Firth en 10 kilometer voor Dingwal willen over de brug richting Alness, helaas, we mogen niet over de brug er is maximaal 3 ton toegestaan en wij zijn zwaarder, moeten nu zo’n 25 kilometer om rijden. 
Tijdens de omweg komen we door Dingwal en maken gelijk van de gelegenheid gebruik om daar boodschappen te doen, het is de hoogste tijd onze voorraad verse levensmiddelen zoals groente en fruit weer aan te vullen. Toch wel handig overal de Lidl’s met hun uitgebreide assortiment. Net voor Alness slaan we linksaf richting Bonar Bridge en komen daar op de ‘Moray Firth Tourist Route’, op de kaart een gele weg met een groen randje dat moet mooi zijn denken we.
Het licht glooiende landschap grenzend aan de zee laten we al snel achter ons en rijden langs de randje van het berggebied ‘Easter Ross’. De ‘Ben Wyvis’ is 1046 meter hoog en behoort daarmee tot de hoogste bergen van Schotland. Het is inderdaad en prachtige route door een verlaten landschap, bossen, heidevelden en mooie vergezichten wisselen elkaar af.
We rijden nog verder naar het noorden en tussen Bonar Bridge en Lairg volgen we de bordjes ‘Falls of Shin’, gelezen in één van de verslagen die we op internet hadden gevonden dat in die watervallen de zalmen tegen de kolkende waterstroom omhoog proberen te springen op weg naar de plek waar ze geboren zijn, dat willen wij ook wel eens zien! Wat geweldig om dat een keer in het echt te zien gebeuren, het moet wel erg vermoeiend zijn voor die vissen want negen van de tien keer mislukt het om een etage hoger te komen en moeten ze het opnieuw beginnen. 
Na de zalmentrek rijden we door naar Lairg en vanaf daar gaan we weer terug naar de oostkust en komen uit bij Golspie. We rijden de witte weg op richting Littleferry, kijken of we daar ergens een plekje vinden waar we de rest van de dag weer kunnen blijven. We staan eerst helemaal aan het eind op een pier met prachtig uitzicht maar krijgen het advies van een inwoner om daar niet te blijven i.v.m. de onbetrouwbaarheid van de dam die al jaren niet meer gebruikt is. Een klein stukje terug is een parkeerplaats met picknickbanken en daar blijven we! MAANDAG 21 JULI
Gisteren een mooie dag met temperaturen van 24 graden en voor vandaag ziet het er weer net zo mooi uit. We trekken steeds verder naar het noorden en vandaag of morgen bereiken we de noordelijkste punt van het Britse vasteland. Vandaag blijven we dicht bij de kust, passeren Golspie en het op de beboste helling gelegen Dunrobin Castle, de historische residentie van de hertogen van Sutherland en komen door Brora en Helmsdale. 
Het wordt steeds stiller, mensen zien we niet zoveel meer, maar wel auto’s, koeien met hun kalfjes en een ontelbare hoeveelheid schapen die op de hellingen aan het grazen zijn. Af en toe een huisje of een boerderijtje en een paar kleine dorpjes. In Latheronwheel gaan we even bij de haven kijken daar moet een mogelijkheid zijn om te overnachten, wat weer een prachtig plekje, zelfs met picknicktafels en een BBQ! We vinden het nog te vroeg om te stoppen en gaan verder.
Na de koffie gaan ook nog even kijken bij de haven in Lybster, dat valt een beetje tegen als je net van het rustige haventje in Latheronwheel komt, dat was een prachtig plekje hier is het allemaal groter en rommeliger, we gaan verder en rijden naar Wick, een stadje met 8000 inwoners, niet echt klein te noemen dus. Wij rijden naar de vuurtoren en dan is het tijd voor de lunch, ook dit vinden wij geen plek om lang te blijven en gaan weer verder! 
Hoe noordelijker we komen hoe kaler en vlakker het wordt, bomen worden zeldzamer, soms zien we ze helemaal niet meer, we zien uitgestrekte weilanden en af en toe een paar grauwe huizen op een kluitje, wij vinden dit zeker niet het mooiste stukje van Schotland, al is het wel heel apart. We rijden naar John O’Groats, een dorpje van drie keer niks. Het dorp wordt vaak in één adem genoemd met Land’s End, de zuidwestelijkste punt van Engeland, met een afstand van 1410 kilometer zijn er in Groot-Brittannië geen plaatsen die verder uit elkaar liggen. 
Jonh O’Groats ontleent zijn naam aan de ondernemende Nederlander Jan de Groot, die hier in 1496 een veerdienst op Orkney opende. Op de plaats van zijn achthoekige veerhuis staat nu een hotel in precies dezelfde vorm. We gaan een ijsje eten bij ‘Flavours’, de meest noordelijke Ice Cream Shop op het Britse vasteland. In het What to See en Do blad een advertentie gezien en dat zag er allemaal erg lekker uit, het ziet er niet alleen lekker uit, het is ook erg lekker!!
Op een informatiebord bij de haven doen we een bijzondere ontdekking, er komen hier ‘Minke Whales’ voor, wisten niet dat die bestonden! Vraag me wel af of de walvis naar mij genoemd is of ik naar de walvis! Het echte noodoostelijkste punt van Schotland is ‘Duncansby Head, op de punt staat een vuurtoren met daarbij een parkeerplaats. Hier blijven we de rest van de dag en de nacht staan, we hebben een prachtig uitzicht op de Atlantische oceaan en kijken uit op de ‘Orkney Islands’.
Op het informatiebord zien we dat aan de andere kant van de punt drie natuurlijk gevormde onbeklimbare 90 meter hoge pilaren voor de spectaculaire steile kust liggen. Dat willen we zien, trekken de wandelschoenen aan en gaan op pad. Net over de eerste bult zien we ze in de verte al liggen. We komen eerst langs een diepe kloof die vol zit met vogels, we zien o.a. meeuwen, aalscholvers, van die leuke kleine pinguïns die we ook in North Berwick zagen en tot onze grote verrassing zien we ook een paartje papegaaiduikers, hoe bijzonder kan het zijn! DINSDAG 22 JULI
De derde dag op rij begint weer zonnig en het weerstation geeft ook een zonnetje dat belooft wat voor vandaag! We rijden eerst naar Mey, in de zomermaanden is daar wekelijks op dinsdag van half elf tot half drie een markt, het heeft weinig met een markt te maken, het is meer plattelands bazaar met vooral huisvlijt producten zoals breiwerkjes, houtsnijwerk, sierraden etc. je kunt er een kop koffie kopen met daarbij een zelf gemaakte cake en die zijn heel lekker! 
Na de markt gaan we naar ’The Castle of Mey’, het kasteel dat 50 jaar lang het zomerverblijf van de Queen-Mam Elizabeth was. Je mag er heel veel kamers zien met verschillende zeer huiselijk uitziende vertrekken. Ze was best zuinig, er is bijvoorbeeld nog een stokoude koelkast en een bijna antieke elektrische oven: “Ze werken nog, dus hoeven ze nog niet te worden vervangen” vond ze. Hetzelfde gold voor de vloerbedekking, je kon best een kleedje over de ergste slijtplekken leggen. We begrepen dat ze haar geld liever aan champagne uitgaf! 
Waren we vanochtend nog op het noordoostelijke puntje van het Britse vasteland, bij de vuurtoren van Dunnet Head zijn we op het noordelijkste puntje. De vuurtoren staat op een 120 meter hoge klip. Het uitzicht op de Pentland Firth en op de voor ons liggende eilanden is prachtig. Papegaaiduikers vliegen over de rotsen zegt onze reisgids, we zien ze wel, alleen niet zo dichtbij als gisteren! 
De weg er naar toe lijkt naar het einde van de wereld, een eenzaam gebeuren door een ogenschijnlijk kaal landschap met prachtige vergezichten en op de bodem diverse soorten gras en bloemen, als je goed kijkt zie je wilde bloemen en kruiden als tijm, vetbad en klaver. Een prachtig gebied maar wij vinden het hier minder spectaculair dan bij Duncansby Head. 
Het valt niet mee in dit vlakke landschap met weinig wegen een plekje voor de lunch te vinden. Op de meest noordelijke weg gaan bijna alle zijweggetjes naar eenzame boerderijtjes. Toch is het gelukt al gaan we er niet buiten zitten, even verderop is een kerncentrale en op de bordje in de duinen wordt gewaarschuwd voor mogelijke radioactiviteit! Weer 15 minuten onderweg zien we bij Melvich het bordje Harbour en we gaan even kijken, een prachtig stil plekje met uitzicht op zee, de stoelen gaan naar buiten en we genieten tot ver na het avondeten van de zon! WOENSDAG 23 JULI
Ongekende luxe in Schotland, de vierde dag op rij zonnig, nu zelfs helemaal onbewolkt!!!! We gaan weer een stukje verder, niet zo heel ver want we willen toch ook weer een poosje van het mooie weer genieten. Morgen willen we in Durness zijn, daar zijn vrijdag Highland Games en na de Junior Games in Braemar willen we nu wel eens de echte meemaken. In deze glooiende uitgestrektheid komen we niet alleen auto’s maar ook fietsers en zelfs een eenzame wandelaar tegen, het zal je hobby zijn!
Het lijkt hier wel een beetje op het hoge noorden van Noorwegen waar het ook zo kaal is en je bijna geen huis ziet, als enige levende wezen zagen we daar honderden rendieren en hier zijn het de schapen, schattig zijn ze wel! Na Bettyhill wordt het nog stiller en krijgen we voor het eerst te maken met de echte ‘Single Track’ wegen en dat zal voorlopig ook zo blijven.
We rijden op de ‘Nord Highlands Tourist Route, de omgeving wordt afwisselender en we zien weer bomen en het wordt een beetje ruiger, de glooiingen worden kleine beklimmingen en afdalingen en in de verte zien we weer echte bergen. Een afwisselend landschap glijdt aan ons voorbij, de ene keer is de zee verstopt achter hoge kliffen, de andere keer zien we mooie zandstranden en tussen de glooiingen kleine verstilde waterplassen met o.a. waterlelies. We genieten van elke kilometer! 
Bij Tongue verlaten we voor even de kust en gaan weer een stukje het binnenland in, de wegen worden smaller, af en toe komen we een auto tegen en elke tegenligger geeft voldoende ruimte om op de zo geheten ‘Passing Places’ elkaar te passeren, iedereen is even vriendelijk en steekt altijd wel even de hand op. Rechts van ons zien we de 764 meter hoge ‘Ben Loyal’ en aan de andere kant het ‘Loch Loyal’. Bijna op het einde van het Loch is een mooie plek waar we ons voorlopig even installeren om van het mooie weer te genieten. 
Aan het eind van de middag rijden we nog een stukje verder en gaan op zoek naar een overnachtingsplek We rijden door tot Altnaharra en gaan dan weer noordwaarts richting de kust, zo’n 500 meter na het dorp vinden we een prima plek om te blijven. EN TOEN KWAMEN DE MIDGES! MILJOENEN! WAT EEN RAMP! Zijn om één uur terug gegaan naar Loch Hope in de hoop dat daar minder van die kriebel beestjes zouden zijn, hebben een uur midges verwijderd, thee gedronken en zijn toen weer ons bed ingedoken!
Een stukje geschiedenis uit de Gouden Gids van de ANWB
De bevolking van de Hooglanden is in de 18e en 19e-eeuw drastisch geslonken. De grootgrondbezitters dwongen veel mensen het gebied te verlaten. Zij stuurden de kleine boeren weg om plaats te maken voor veeteelt dat veel minder arbeidsintensief is. De nieuwe schaapherders kwamen uit de Laaglanden. De keuterboeren die de eerste ontruiming doorstaan hadden zagen rond 1850 hoe de coloradokever hun aardappeloogst vernietigde. Het grootste deel van de bevolking trok hierna naar de grote steden en naar Canada op zoek naar werk. DONDERDAG 24 JULI
De helft van onze reis zit er op en we kunnen alleen maar zeggen dat we alle dagen genieten van alles wat we zien (behalve natuurlijk van de Midges) en de westkust schijnt zelfs nog mooier te zijn dan de oostkust, we zijn benieuwd en als het weer zich gedraagt zoals de afgelopen bijna vijf weken dan treffen we het super! 
De zon is er ook vandaag weer volop bij, het is al vroeg op temperatuur en de koeien staan om negen uur al met de poten in het water! We zijn gaan weer op pad, willen voor de middag op de camping in Durness aankomen, het is de hoogste tijd dat we weer gebruik kunnen maken van een wasmachine! We rijden terug naar Tongue en dan gaan we via Hope naar Durness. Zagen we gisteren de ‘Loyal Hope’ nu zien we de 927 meter hoge ‘Ben Hope’ en vanaf nu komen in het ruigere Schotland. 
Na Hope is het weer snel een Single Track Road en tien minuten later valt onze mond open van verbazing en vallen we helemaal stil, we zijn sprakeloos, wat een overweldigend mooi uitzicht over Loch Eriboll, het is bijna windstil, een kleine rimpeling ligt over het water. Wat een mazzel dat het vandaag weer zulk mooi weer is en we volop van de omgeving kunnen genieten zonder gehinderd te worden door regen of laaghangende bewolking. Dit zijn voor ons de Schotse Hooglanden! SUPER! 
Even voor elf uur arriveren we op camping ‘Sango Sands’in Durness, volgens de eigenaar wordt het dit weekend heel erg druk in verband met de Highland Games die hier morgen zijn, maar hij heeft nog wel plek voor ons. Nadat we 14 pond hebben betaald mogen we zelf op zoek gaan naar een plekje, het maakt niet uit waar we gaan staan als we maar niet op een plek gaan staan waar elektra is want dat hebben we niet nodig. Eerst aan de koffie en dan aan de was. Ze hebben hier drie wasmachines en drie drogers, komt dat even goed uit, we gebruiken ze allemaal! VRIJDAG 25 JULI
Het kan niet op! De zesde dag is ook weer een hele mooie! ’s Ochtends om 9 uur is het in de schaduw al 23 graden en we kunnen buiten ontbijten. Voor het zover is moeten we eerst even naar de bakker lekkere verse broodjes halen, de Spar is om de hoek dus dat is snel gepiept. De Highland Games in Durness
Met o.a. een Pipe Band, hardlopen, zaklopen, hoogspringen, verspringen, kussengevechten, Solo Piping, kogelstoten, kogelslingeren, de jongste deelnemer is vijf en de oudste ????? geen idee.!Rondom het veld tentjes met eten, snuisterijtjes etc. etc. en een sfeertje, geweldig! Een mooie en gezellige dag met ongekende temperaturen voor de Schotten, ze puffen en zweten dat het een lieve lust is en wij, wij genieten!
Om drie uur zijn we terug bij de camper en dachten we vanochtend nog dat we er nog een dag aan vast zouden plakken op de camping, nu besluiten we toch verder te gaan en op zoek te gaan naar een vrije plek. Drie kilometer na Durness zien we aan het Kyle of Durness een mooie plek met uitzicht op het Loch, dat zijn de plekken die wij leuk vinden! ZATERDAG 26 JULI
Ongelofelijk, de zon is er alweer bij als we opstaan, maar of dat vandaag zo blijft is nog maar de vraag, ons weerstation geeft regen!! Eerst even terug naar Durness, op de navigatie zien we dat we voorlopig geen supermarkt meer krijgen, dus snel nog wat boodschappen gedaan bij de Spar en dan gaan we weer op pad.
Vanaf nu gaan we alleen nog maar zuiden en laten we het hoge noorden achter ons.
Wat een uitgestrektheid, over een afstand van 30 kilometer komen we één dorpje tegen, een dorp? een paar verspreid staande huizen meer is het niet. Omdat algemeen bekend is dat dit een hele mooie route is door een ruig landschap komen we regelmatig auto’s tegen. De weg is af en toe heel erg smal maar dat is geen probleem, er zijn meer dan voldoende zgn. ‘Passing Places’.
We zien van alles, kale bergen, hier en daar een boom, heel veel varens, watervalletjes, meren, meertjes en kleine vennetjes die vol zitten met kleine witte waterlelies, slingerende kleine stroompjes, diverse grassoorten, paarse heide, witte, gele en roze bloemen, te veel om op te noemen. Regelmatig worden we gewaarschuwd voor ‘Cattle Grid’ bij ons beter bekend als veeroosters. Af en toe wanen we ons even bij de Noorse fjorden, alleen ontbreken hier dan wel de rode huisjes.
Gisteren kregen we op de camping bezoek van twee ACSI inspecteurs die ons wat vragen stelden over de camping en natuurlijk kom je aan de praat over het mooie Schotland. Van hen kregen we de tip om bij Unapool naar de kust te rijden (B869), volgens hen een van de mooiste routes die ze hier gereden hebben. Ze hebben niks te veel gezegd, wat een schitterende route! Op de kaart staat deze weg met hier en daar 25% stijging en daling en is aangegeven als een smalle witte weg, wat ons betreft hadden hier twee dikke groene strepen bij moeten staan!! 
Als je weet dat er zulke stijgingspercentages inzetten is het toch wel even spannend hoe de camper reageert, gelukkig zijn het steeds korte stukjes en de camper en de chauffeur hebben er geen enkele moeite mee, petje af voor de chauffeur! We worden er wel op geattendeerd op te letten voor schapen, varkens, paarden en padden die op de weg kunnen lopen. Net na Drumbeg is een geweldig uitzichtpunt waar je ook zou kunnen overnachten, we genieten met volle teugen van het uitzicht maar blijven hier niet overnachten, we vinden het nog te vroeg om te stoppen. 
We rijden door naar de vuurtoren bij ‘Point of Stoer’. Als je geluk hebt kun je daar walvissen zien in The Minch, het water dat tussen Ierland en Schotland ligt. We zien geen walvis! Gisteren zijn hier de Minke Whales nog gezien, jammer dat we er toen niet waren, maar ja, je kunt nu eenmaal niet op twee plaatsen tegelijk zijn. Zou het wel leuk gevonden hebben mijn naamgenoten een keer te zien!
Hoe dichter we bij het verste puntje komen hoe meer huizen er staan, er worden zelfs nog nieuwe gebouwd. Wij zouden hier niet willen wonen, hoe mooi het hier ook is, het is zo verschrikkelijk afgelegen! We lopen even rond bij de vuurtoren en zien tot onze verbazing dat de wagen waar je wat te eten en te drinken kunt kopen op zaterdag gesloten is! Verkooppunten op zaterdag gesloten?, dat hebben we nog nergens meegemaakt!
We gaan verder en al snel daarna passeren we op één van de Passing Places een Engelse camper en de inzittende zwaaien hun armen bijna uit hun lijf. We rijden een stukje achteruit, hebben geen idee wat ze willen, misschien hebben ze wel hulp nodig. Ze zijn allebei al hun camper uit en schrikken zich een rolberoerte als ze ontdekken dat wij niet de mensen zijn die zij dachten. Ze hadden ergens in Schotland een Nederlands echtpaar ontmoet en ze dachten werkelijk dat wij dat waren, we leken er zelfs op zeiden ze. Resultaat: twee gezichten die hartstikke rood worden! 
Vandaag zijn de foto’s helaas wat minder scherp dan de afgelopen dagen het geval was, het is een beetje heiig en even later zien we de contouren van de bergen helemaal niet meer, het begint te regenen! Je moet maar zo denken, het frist er lekker van op!! We rijden langs ‘Loch Assynt’, Inchnadamph en Ledmore en net na Elphin vinden we het weer genoeg voor vandaag en zetten de camper op parkeerplaats ’Knockan Craq’, een wandel-parkeerplaats met toiletten, picknicksets en een wijds uitzicht!
Het is de hele avond niet meer droog geworden! Regen, regen en nog eens regen, dat is heel wat anders dan de zon van de afgelopen dagen. Ondanks dat het regende waren er ook weer volop midges, gelukkig hebben we ze deze keer buiten weten te houden en de enkeling die het toch waagde binnen te komen heeft dat niet overleefd!
Week 5 van Cromarty naar Elphin, 597 kilometer
Lees verder week 6
